เส้นทางอริยะ ตอนที่สิบสาม

จิตสงบเป็นนิจ              ซ่อนพุทธะคณานับ

ในหลักธรรมแท้             เผยศาสน์แท้นับหมื่น

อรหันต์จี้กง เสด็จลงประทับทรง เมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2526

กลอนนำเสด็จ

จิตสงบนี่นี้                    คือจิตที่แท้จริงเอย

ไปก็ได้มาก็เฉย               ธรรมนั้นฤๅสืบเสาะหา

ดังหยกดุจเกสร             ไม่อาวรณ์ปรารถนา

ในพระสูตรตำรา            ก็แจ้งชัดประจักษ์จิต

อรหันต์จี้กง : กาลครั้งหนึ่ง มีพระภิกษุชรารูปหนึ่ง ได้พาเณรน้อยขึ้นไปอยู่บนสำนักสงฆ์ยอดดอย มีอยู่วันหนึ่ง พระภิกษุชราได้เรียกเจ้าเณรน้อยลงดอยไปซื้อน้ำมัน เจ้าเณรน้อยกลัวน้ำมันจะหก จึงใช้สองมือประคองชาม ดวงตาทั้งคู่กับจ้องอยู่ที่ชามน้ำมัน เดินขึ้นดอยไปทีละก้าว ๆ ยังไม่ทันจะถึงยอดดอย น้ำมันที่ซื้อมาก็กระเด็นหกจนหมดชาม ซึ่งพระภิกษุชราก็รู้ดี เพื่อเป็นการฝึกฝนจิต ก็ใช้ให้เจ้าเณรน้อยลงไปซื้อน้ำมันอีก เณรน้อยจึงพูดว่า “ผมได้ระมัดระวัง อย่างมากแล้ว น้ำมันก็ยังกระฉอกออกจนหมดชาม ให้ผมไปซื้ออีกก็เกรงว่าจะเหมือนเดิม” พระภิกษุชราตอบว่า “อย่ากังวล ขอให้ลงไปซื้อน้ำมันอีก แล้วอย่าเอาตามองที่ชาม จิตก็ไม่ให้คิดถึงมันด้วย ใช้จิตที่ปกติ (สงบ) ถือชามเดินขึ้นมาก็พอแล้ว” เจ้าเณรน้อยเมื่อได้ยินพระอาจารย์พูดเช่นนั้นก็ปฏิบัติตามคำพูด ปรากฎว่าได้น้ำมันกลับมาอย่างปกติ นิทานเรื่องนี้ ก็เหมือนคนที่ปฏิบัติธรรม คือบังคับใจให้ทำดีแต่ก็ไม่ดีสักที บางครั้งกลับจะตรงกันข้าม ด้วยเหตุนี้การปฏิบัติธรรมไม่ต้องหาวิธี เพียงแต่ปล่อยใจให้ปกติผู้ปฏิบัติธรรมอยากจะรู้เคล็ดละก็ คือต้องไม่ติดยึดกับอะไร ข้าฯ จะพูดให้ฟัง

           ทุกภาพว่างเปล่า             สุดแต่คนแต่ง

           หากจิตไม่เกิด                ภาพคงเช่นนั้น

           สองเกิดจากหนึ่ง            หนึ่งก็ไม่เหลือ

           จิตก็คือธรรม                  ธรรมก็คือจิต

           ทำเป็นไร้จิต                  มันคือหลักธรรม

           รู้จริงหลักอยู่                  ฟุ้งเฟ้อหลักสูญ

           ที่เกิดต้องคุ้น                  ที่คุ้นจักเกิด

หยางเซิงเตรียมขึ้นบนบัวอาสน์

หยางเซิง : ขอรับ กระผมนั่งเรียบร้อยแล้ว ขอเชิญอาจารย์ออกเดินทาง!

อรหันต์จี้กง : .......หยุดลงที่ก้อนเมฆ ศิษย์รักกำลังจ้องอะไรอยู่

หยางเซิง : หลังนี้เป็นโบสถ์คริสต์ อาจารย์จะพากระผมมาเข้าโบสถ์วันอาทิตย์หรือ วันนี้ก็ไม่ใช่วันอาทิตย์เสียด้วย!

อรหันต์จี้กง :วันนี้คงไม่เข้าโบสถ์ เอาเป็นผู้สำรวจก็แล้วกัน เจ้าจงดูที่ผนังโบสถ์ด้านนอกเขียนอะไรไว้บ้าง

หยางเซิง : บนผนังเขียนไว้ว่า “เยซู คือ ธรรมวิถี หลักธรรมแท้ และชีวิต” กับ “เชื่อถือเยซูจะได้รับช่วย เชื่อพระเจ้าชีวิตจะนิรันด์”

อรหันต์จี้กง : เจ้าเห็นคำเหล่านี้แล้ว มีความรู้สึกอย่างไรบ้าง

หยางเซิง : มีหลักธรรมดี เราเชื่อถือพระเยซูจะได้รับช่วยกระผมเชื่อถือพระจี้กง จะได้รับช่วยไหมเนี้ยะ?

อรหันต์จี้กง : ฮาฮ้า! เชื่อถือ “จี้กง” จะได้รับช่วยแน่นอน

หยางเซิง : ถ้างั้น กระผมจะเชื่อถือใครดีกว่า?

อรหันต์จี้กง : ขอให้เชื่อถือตลอด เชื่อให้กระจ่าง เชื่อให้ถูกจะเชื่อใครก็ได้ หากเชื่อแต่ภายนอก ไม่ว่าจะเชื่อใครก้ไม่ได้รับช่วย

ความศรัทธาในศาสนา การเลื่อมใสในความดีงามของพระเจ้าหรือเทพ พุทธก็ดี ถ้าหากนับถือพระเยซู แต่ไม่สามารถเลียนแบบการมีชีวิตชีวาของพระเยซู ความรักอันยิ่งใหญ่ของพระเจ้าได้ หรือนับถือ พระจี้กง แต่ไม่สามารถเลียนแบบความไม่เห็นแก่ตัวมีความร่าเริง แบบพระจี้กงได้แบบนี้เป็นความศรัทธาพียงครึ่งเดียว ซึ่งไม่อาจได้รับช่วย

หยางเซิง : เป็นเช่นนี้เอง

อรหันต์จี้กง : ถนนหลายสายมุ่งสู่กรุงโรม ทุกบ้านช่องต้องการที่จะไปสู่สวรรค์ ถ้าหากปราศจากจิตสวรรค์ การไปสวรรค์ก็เหมือนขึ้นต้นไม้ตกปลา ไปได้ก็แค่โบสถ์เท่านั้น คิดจะปีนขึ้นสวรรค์ ก็คงเหมือนปล่อยว่างบนท้องฟ้าเท่านั้น

หยางเซิง : อาจารย์พูดถูกต้อง ปากกับใจแม้จะศรัทธา แต่ต้องมีการปฏิบัติดำเนินตามรอยศรัทธา จึงจะได้รับการช่วยมิฉะนั้นก็เพียงยาดีแต่มิได้ใช้ ก็เท่ากับพูดแต่ปากเปล่า!

อรหันต์จี้กง : เราเดินตามถนนนี้ไปเรื่อย ๆ เถอะ

หยางเซิง : ขอรับ จะมาเดินกับอาจารย์นั้นหาโอกาสยาก คนเดินถนนมีมาก พวกเขาทำไมไม่รู้สึกว่า บนถนนก็มีพวกเราเดินอยู่ด้วย?

อรหันต์จี้กง : เพราะว่าตาปุถุชน จะมองไม่เห็นเรา เลยไม่เชื่อว่ามีเทพ พุทธ อยู่ เธอแหงนมองดูบนเสาไฟฟ้าว่าเขาแขวนอะไรไว้

หยางเซิง : เขาเแขวนว่า “เชิญท่อง นะโมพุทธยะ”

อรหันต์จี้กง : แล้วที่ถัดไปก็แขวน “เชิญท่อง คาถา นะโม พระมหาเมตตา พระโพธิสัตว์กวนอิม นะโม พระกษิติครรภ์โพธิสัตว์” ผู้มีจิตศรัทธาในบวรพุทธศาสนา ได้อุทิศใจจัดทำขึ้นเพื่อเป็นการชักจูงผู้คน ให้กล่าวพระนามแห่งองค์พระจะสามารถขจัดปัดเป่าเคราะห์ได้

หยางเซิง : นี่ก็เหมือน นับถือพระเยซูจะมีชีวิตนิรันดร์ ได้รับการช่วย แม้คำพูดจะต่างกันแต่ความหมายหลักเดียวกัน

อรหันต์จี้กง : ฮาฮ้า! พระศาสนามีความยากลำบากในการโปรดคน แต่จะมีสักกี่คนที่จะจริงใจศึกษาในหลักธรรมปากก็สวดมนต์แต่ใจนั้นเป็นโพธิสัตว์หรือเปล่า หากไม่เข้าใจความหมายอันแท้จริง งั้นก็เป็นเพียง ป้ายที่เขวนอยู่บนเสาไฟฟ้าเท่านั้น

หยางเซิง : เพียงพระนามสั้น ๆ ไม่กี่คำ ที่แขวนบนเสาไฟฟ้าถูกทั้งฝนและฝุ่นละออง แต่มันก็ไม่ยี่หระ ด้วยความมีชีวิตชีวาเช่นนี้ น่านับถือย่างยิ่ง

อรหันต์จี้กง : พุทธะมิใช่อยู่ที่วัด ก็ไม่ได้อยู่บนเสาไฟฟ้าแต่อยู่ในจิตคน ขอให้คนท่องบ่นเป็นประจำว่า “จิตฉันเหมือนพุทธะ” แต่ทว่า “จิตฉันเหมือนผี จิตฉันเหมือนมาร” ละก็ แม้จะท่องบ่นพุทธะ พุทธะก็ไม่กล้ามา คนก็ไม่อาจได้รับช่วย หยางเซิงเตรียมตัวกลับสำนักเถอะ

หยางเซิง : กระผมนั่งลงบนบัวอาสน์เรียบร้อยแล้วขอรับ

อรหันต์จี้กง : มหาสัทธรรมไร้รูปลักษณ์ คำพูดชี้ตัดสินธรรมดังเกสรสวรรค์โปรยปราย ไม่อาจสู่เกสรจากใจ ศรัทธาอยู่ที่ใจ ศรัทธาในเต๋าปฏิบัติเต๋าก็สำเร็จเต๋า ศรัทธาพุทธะปฏิบัติพุทธะก็สำเร็จเป็นพุทธะ ศรัทธาตนปฏิบัติตนก็สำเร็จตนในวันนี้เราก็ได้เอาหัวข้อ สัจจะในคุณธรรมแปดมาเป็นข้อสนทนาธรรมเพื่อให้สัจจะนี้สิงสถิตอยู่ในกลางใจของชาวโลก ขอให้ชาวโลกปฏิบัติตาม “หนทางแห่งความเชื่อถือ” หากสำเร็จก็จะมีอานิสงส์เหลือคณานับ หยางเซิง วิญญาณกลับเข้าร่าง ข้าฯจะกลับ