เส้นทางอริยะ ตอนที่ยี่สิบเก้า

ชาวโลกมีโรคมาก                       สมุนไพรช่วยชีวิต

คุณธรรมหมอลดน้อย                 พระอั้วท้อชุบชีวิต

อรหันต์จี้กง เสด็จลงประทับทรง วันที่ 2 ตุลาคม พ.ศ. 2527

กลอนนำเสด็จ

ทุกข์คนหนักสุดไซร้                   โรคภัยไข้เจ็บมาเยือน

ภายในธาตุบิดเบือน                    เหมือนมารเคราะห์โรคกรรมเก่า

ผู้มากมีและยากจน                      ทุกคนควรช่วยบรรเทา

เหตุปางก่อนรุกเร้า                      กรรมตามสนองไม่เบา

อรหันต์จี้กง : คนที่เกิดมาในโลก นอกจากแก่ตายแล้ว สิ่งที่ทำให้หายใจคว่ำจนขวัญหนีดีฝ่อ ก็เห็นจะเป็นโรคภัยไข้เจ็บซึ่งไม่มีใครสามารถจะหลีกเลี่ยงได้ อย่างที่คนสมัยนี้พูดกันว่าการกินการอยู่สุขสมบูรณ์ล้นเหลือในปัจจุบัน นอกเสียจากมีโรคภัยคอยเบียดเบียน ไม่ว่าจะมั่งมีศรีสุขหรือยากจนข้นแค้นหรือแม้แต่ผู้ปฏิบัตธรรม ก็มิอาจหลบพ้นจากการเยี่ยมเยือนของโรคภัย มีคำพังเพยว่า “โรคภัยมีความยุติธรรม เยี่ยมเยือนได้ไม่เลือกคน” ซึ่งทุกๆคนก็รู้สึกเช่นนั้น ดังนั้นผู้มั่งมีก็อย่าคิดว่า ความมั่งมีจะควบคุมได้ทุกสิ่ง สำหรับผู้ยากจนก็ต้องต่อสู้ อย่าคิดว่าโรคภัยจะละเว้น ยิ่งผู้ปฏิบัติธรรมแล้วต้องเตือนสติตนเอง เกิด-ตายเรื่องสำคัญ เมื่อมีโรคภัยมาก็ทุกข์มาก อาศัยสิ่งนี้เพื่อให้หลุดพ้นจากทะเลทุกข์ เพิ่มการบำเพ็ญเพียร มิฉะนั้นก็ยากที่จะหลุดพ้น เมื่อร่างกายประสบกับการเจ็บป่วย ก็ให้เข้าใจถึงสภาพ แล้วตั้งใจอยู่ในธรรมอย่างไม่ท้อแท้ จดจ่อไม่ท้อถอย ก็สามารถหลุดความกังวลคลี่คลายความเจ็บป่วยได้ ดังนั้น การเจ็บป่วย ก็มิใช่จะเป็นสิ่งเลวร้ายเสมอไป บางครั้งก็เป็นแม่เหล็กที่ชักจูงคนให้มาสู่ทางธรรม

หยางเซิง :  อาจารย์พูดถูก คนส่วนมากไม่เชื่อพระเชื่อเจ้าพอเจ็บป่วยก็จะเข้าใกล้พระเจ้าได้ อ้อนวอนขอให้ปกปักรักษาด้วยเหตุนี้ การเจ็บป่วยก็มักโปรดให้คนได้ไปสู่พระเจ้าบ้างนับว่ามี “บุญคุณ"”นะ

อรหันต์จี้กง :  พูดว่าอย่างนั้นก็ถูก หลายคนพบเคราะห์จึงประสบโชค มีไม่น้อย เพราะเจ็บป่วยจึงบรรลุธรรม อาจารย์จะพาเจ้าไปพบกับแพทย์ผู้มีชื่อเสียงฮั้วท้อเซียนซือ ไปฟังเรื่องยากันเถอะ

หยางเซิง :  ดีซิครับ กระผมนั่งเรียบร้อยบนบัวอาสน์แล้ว เชิญอาจารย์ออกเดินทางได้

อรหันต์จี้กง :  วันนี้เรามาถึงขุนเขาลูกนี้ ศิษย์หยางเซิงรู้ไหมว่าเป็นที่ไหน

หยางเซิง : ไม่เคยมาที่นี่ ทำไมจึงมีพวกสมุนไพรปลูกเต็มเขาไปหมด ที่นี่เป็นที่ไหนกันขอรับ

อรหันต์จี้กง :  ที่นี่คือ “ภูเขาสมุนยาฮั้วท้อ” ที่เห็นก็เป็นพวกสมุนยา ให้สำหรับรักษาโรคภัย

หยางเซิง :  สมุนยาช่วยมากมายขนาดนี้ แล้วนำไปรักษาที่ไหนกันบ้าง

อรหันต์จี้กง :  ยาแบ่งเป็นหลายประเภท อย่างแผนกโรงพยาบาลสวรรค์ หมายถึง พวกที่ละจากโลกนี้แล้ว เช่นผู้ที่ปฏิบัติธรรมเมื่อตายลง หากสภาพจิตใจยังฝังแน่นอยู่กับความเจ็บป่วยเป็นการนำกรรมไปเกิด (นำความเจ็บป่วยไปเกิด) ที่โรงพยาบาลสวรรค์ ก็จะมีนายแพทย์คอยดูแลรักษาโดยเฉพาะ เนื่องจากผู้เจ็บป่วยยังไม่บรรลุถึงสภาวะแห่งความว่างเปล่า สภาพจิตยังฝังแน่นกับการเจ็บป่วย จึงจำเป็นต้องผ่านการรักษาจากแพทย์สวรรค์ สมุนยาจากภูเขาสวรรค์ ฤทธิ์ยารุนแรงหากนำไปรักษาโรคสภาพจิต ของกายมนุษย์ จะได้ผลชะงัดนัก เราเคยพูดถึงแล้วในตอนต้นๆ ขอละไว้เพียงเท่านี้

หยางเซิง :  สมุนยาได้ผลชะงัดกอย่างนี้ ใช้รักษาโรคอะไรได้บ้าง

อรหันต์จี้กง :  ท่านเทพฮั้วท้อลอยละลิ่วมาข้างหน้าโน้นแล้วเราเข้าไปคำนับท่านกัน

หยางเซิง :  ขอคารวะท่านฮั้วท้อเซียนซือ และท่านกุมารเทพทั้งหมด วันนี้ได้ติดตามอาจารย์มาถึงที่นี่ อยากขอให้ท่านอธิบายเกี่ยวกับสรรพคุณของยา

ฮั้วท้อ :  เออ เอ่อ!  ข้าฯกับสำนักเซี้ยเต็กตึ้ง มีความสัมพันธ์กันดีเยี่ยม สำนักของท่านได้พิมพ์ตำรับยา “ผักและผลไม้ฮั้วท้อ”ช่วยคนไม่น้อย วันนี้ทั้งสองท่านมาถึงที่นี่ ข้าฯ ยินดีเป็นยิ่งนัก เมื่อครู่นี้ได้ยินท่านพระจี้กงอธิบายเกี่ยวกับ โรงพยาบาลสวรรค์ไปแล้ว วันนี้ใคร่ขออธิบายเกี่ยวกับ การรักษาของยมโลก ที่เรียกว่า รักษายมโลก หมายถึงสมุนยาสรรพคุณชั้นรอง ซึ่งท่านพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ และเจ้าที่เจ้าทางตามศาลเจ้านำไปใช้

หยางเซิง : พวกวิญญาณผีในยมโลกต้องกินยาด้วยหรือ

ฮั้วท้อ : คนที่ตายส่วนใหญ่ มักเจ็บป่วยตายเป็นอันดับแรกดังนั้นพวกวิญญาณผีเหล่านี้ จึงมักร้องครวญครางในยมโลกอย่างพวกที่มีบุญมีกุศลอยู่บ้าง เมื่อตายลงร่างกายยังยึดติดความเจ็บป่วยอยู่ ท่านยมบาลก็มี ยายมโลกสำหรับใช้รักษา

หยางเซิง : อ๋อ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง สวรรค์ช่างเมตตา ช่างเหมือนในโลกมนุษย์ ผู้ที่ติดคุกก็ยังมีแพทย์ช่วยรักษาให้ ฟ้า-ดินช่างมีจิตกรุณาปรานี

ฮั้วท้อ : ประจอบกับตอนนี้กำลังโปรดสัตว์ทั้งสามโลก พระราชมารดาโปรดรับวิญญาณคืนสู่สวรรค์ ดังนั้น ฟ้า-ดินจึงประทานยามาให้ เพื่อเป็นการปลดทุกข์ ในโลกมนุษย์ตามศาลเจ้า เหล่าเทวดาและพระเจ้าก็ใช้น้ำชาบ้าง ผงธูปบ้างหรือผ้ายันต์บ้าง มาช่วยผู้คน

หยางเซิง : ฟ้า-ดิน-คน คือผู้สามารถทั้งสาม ดังนั้น สวรรค์จึงมีสมุนไพรให้สามลักษณะ สมุนยากสำหรับคน ก็ได้แก่ สมุนไพรที่คนใช้อยู่ แพทย์โบราณจึงเผยแพร่ตำรับยาช่วยเหลือผู้คนจึงถึงปัจจุบันนี้ 

     สมุนไพรในโลกมนุษย์นี้ขึ้นเองตามธรรมชาติ มันเกี่ยวดองกับสมุนไพรยาบนสวรรค์อย่างไรบ้าง

ฮั้วท้อ : สมุนยาในโลกมนุษย์ ก็เป็นสมุนยาที่สวรรค์เมตตาประทานให้มาขึ้นในโลกมนุษย์ โดยมาจากภูเขาฮั้วท้อ เมื่อย้ายยามาปลูกในโลกแล้ว สวรรค์ก็ให้แพทย์สวรรค์ลงมาเกิดในเมืองมนุษย์ พอเติบโตขึ้นจึงจิตสนใจการักษา เพราะมีความชำนาญเรื่องยาบนสวรรค์อยู่แล้ว เมื่อลงมาในเมืองมนุษย์ซึ่งมีตัวกยาคล้ายกันอยู่แล้วจึงนำมาใช้ สรรพคุณจึงดีเยี่ยมจึงใช้รักษาโรคได้

หยางเซิง : ได้ฟังท่านเซียนซือ จึงรู้ว่าทุกอย่างในโลกนี้ ล้วนสวรรค์ได้ตระเตรียมไว้แล้ว ตามที่ท่านพูด พวกแพทย์ในโลกก็คือ แพทย์บนสวรรค์กลับชาติมาเกิดใช่ไหม แล้วทำไมพวกแพทย์จึงไม่เชื่อว่ามี เทพ พุทธ เล่าครับ

ฮั้วท้อ :  ถ้าสามารถเป็นแพทย์ได้ ก็ต้องมีปัญญา จึงมีศิลป์ในการช่วยคน โดยทั่วๆไปนายแพทย์มักมีบุญกุศลไม่น้อย ถึงแม้จะไม่เชื่อเรื่องวิญญาณ แต่ก็มีศิลป์ในการรักษาร่างกายมนุษย์เท่านั้น หากเชื่อถือถึงวิญญาณที่อยู่ในร่างคน คนจึงจะมีชีวิตถ้าเช่นนั้น ก็จะถูกยอย่องว่าเป็น “แพทย์กายเนื้อ แต่วิญญาณเป็นแพทย์” ผู้ที่ไปถึงขั้นนั้นต้องมีรากธรรมหยั่งลึก ศิลปการรักษาจะยิ่งสูงส่ง ดังนั้น ความหวังของข้าฯคืออยากให้นายแพทย์ได้ล่วงรู้ถึงต้นตอของโรคที่เป็น “อาการของโรคทางจิต” การรักษาก็ต้อง “รักษาที่จิต” มนุษย์หากสามารถมีจิตสะอาด ความคิดถูกต้อง ความประพฤติดี เคร่งครัดในชีวิตรับรองว่าความเจ็บป่วยจะลดน้อยลง แม้กระทั่งโรคจิตนายแพทย์ก็ใช้ “ความสงบ” มาระงับหรือทำให้ผู้ป่วยโรคจิตมึนเมา ซึ่งใช้เป็นหลักในการรักษา ด้วยเหตุนี้ ทางด้านศาสนาจึงรับภาระในการช่วยเหลือ “จิตวิญญาณของมนุษย์ ปัดเป่าให้จิตวิญญาณบริสุทธิ์” เป็นหลัก ดังคำกล่าวที่ว่า “ระดับล่าง รักษาคน ระดับบนรักษาชาติ ระดับอริยะรักษจิต” หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณหมอคงรักษา “กายใจ” ของมนุษย์ชาติด้วยยาวิเศษและเพิ่มการเอาใจใส่

หยางเซิง :  ท่านเซียนซือกล่าวถึง บรรดานายแพทย์ว่า มีรากธรรมดีอยู่แล้ว ได้รับมอบภาระให้ช่วยชีวิตคน มิทราบว่าวันหลังสิ้นอายุขัยลงแล้วจะได้รับเป็นเทพ พุทธ กลับคืนสู่แดนสวรรค์หรือไม่

ฮั้วท้อ :  ถึงแม้นายแพทย์จะมีรากธรรมดี แต่เมื่อมาเกิดในครรภ์มนุษย์บ้าง “เห็นเงินทองดุจยิ่งชีวิต” สูญเสียมนุษยธรรม(จรรยาแพทย์) การขาดจรรยาแพทย์ ก็มีคุณสมบัติเหมือน “แพทย์ปุถุชน” ย่อมไม่มีความสามารถจะ “หลุดพ้นปุถุชนสู่อริยชน” ด้วยเหตุนี้ ข้าฯขอตักเตือนบรรดานายแพทย์ทั้งหลาย (ที่ถูกยกย่องเป็นนายแพทย์ คำว่า แพทย์ คือ ผู้ฟื้นฟู ชีวิตมนุษย์) ซึ่งมีหน้าที่ช่วยเหลือชีวิตคน โปรดอย่าได้เห็นแก่เงินทองมีค่าสูงกว่าชีวิต เพื่อไม่ให้ชื่อเสียงตกต่ำ รากธรรมดิ่งลง หากนายแพทย์นั้นเห็นชีวิตมนุษย์มีค่ากว่าเงินทอง ต่อผู้ยากไร้ก็รักษาให้ไม่เอาเงิน เท่ากับได้เจริญทางเทพ พุทธ สู่เส้นทางอริยะ ภายภาคหน้าเมื่อตายลง วิญญาณก็จะมีความสุขในสวรรค์ เสวยมรรคผล

อรหันต์จี้กง :  ท่านฮั้วท้อเซีนนซือ เป็นนายแพทย์ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังนับพันๆปี มิทราบว่าชาติก่อนของท่านเป็นอย่างไรบ้าง

ฮั้วท้อ : ฮะ ฮะ! ท่านพระจี้กงเมตตาอยากให้เปิดเผยเบื้องหลังอันต่ำต้อยของข้าฯ หวนสู่วิญญาณเดิม ต้นไม้ใบหญ้าตกผลึกกลับกลายเป็นเทพ ลงมาสู่โลกมนุษย์ช่วยชีวิตมนุษย์ เพื่อสมความตั้งใจ มีดไม้รากหญ้า ก็สามารถตัดกระดูกรักษาโรคได้เรื่องราวก็เท่านั้น ก็เรียกว่าข้าฯว่า “เทพหญ้า” ก็พอ

อรหันต์จี้กง :  ฮา ฮ้า! ถ้าท่านเป็น “เทพหญ้า” ข้าฯก็คือ “เทพเหล้า” สมุนไพรยาบางครั้งเพิ่มเหล้าลงไป ฤทธิ์ยาจะเพิ่มพูนขึ้น ยังสมุนยาบางตัวต้องใช้เหล้าเป็นส่วนประกอบจึงจะสำเร็จ มิใช่หรือ

ฮั้วท้อ : ท่านพระจี้กงชอบพูดเล่น “สมุนยา” ที่ผสมเหล้าที่ใช้ช่วยชีวิตต้องนับว่าเป็น “สมุนยาสวรรค์” “ สมุนยาธรรมดา” หากผสมเหล้า ข้าฯคิดว่าคงเมาเหล้าจนต้องล้มตายเป็นแน่แท้

อรหันต์จี้กง :ถูกแล้ว! ชาวโลกชอบดื่มเหล้า ข้าฯ “จอมสุรา” จะอธิบายให้ฟังไม่รู้หรือว่า เหล้ามีพิษต่อตับ (ตับนับเป็นธาตุไม้) เมื่อตับเหี่ยว คนก็เฉา ไม่นานก็ถึงแก่ชีวิต อย่างนี้ เรียกว่า “ผีสุรา” จะนับว่าเป็นจอมสุราได้ไง! วันนี้เยี่ยมเยือนถึงแค่นี้ ขอบคุณท่านเซียนซือที่ชี้แนะ โอกาสหน้าค่อยมาฟังใหม่ หยางเซิงขึ้นบัวอาสน์ เตรียมตัวกลับสำนัก

หยางเซิง : เพราะเวลาดึกแล้ว กราบขอบคุณท่านฮั้วท้อเซียนซือที่สั่งสอน พวกเราเตรียมกลับสำนัก

ฮั้วท้อ :  เมื่อเหลือบดูเห็นที่สำนักกำลังเตรียมน้ำทำน้ำมนต์ชาวบ้านมีโรคมาก ต่างมาอ้อนวอนขอน้ำมนต์ ข้าฯจะมอบยาวิเศษห่อหนึ่ง เพื่อให้หยางเซิงนำติดไปช่วยเหลือมนุษย์

หยางเซิง: กราบขอบพระคุณ ที่ท่านเซียนซือ ประทานยาวิเศษ

อรหันต์จี้กง :  เราศิษย์อาจารย์ ขอลาท่านก่อน เตรียมตัวกลับสำนัก........ถึงสำนักเซี้ยเต็กตึ้งแล้ว หยางเซิงลงจากบัวอาสน์ เตรียมตัวนำยาวิเศษผสมลงในน้ำมนต์ .........ดีแล้วหยางเซิง วิญญาณกลับเข้าร่าง ข้าฯกลับ!