เส้นทางอริยะ ตอนที่ยี่สิบแปด

พระจี้กงให้โอวาท                       ให้ทุกคนเจริญธรรม

พระซุ่นเอี้ยงให้คติพจน์              เพื่อทุกคนได้โอกาส

อรหันต์จี้กง เสด็จลงประทับทรง วันที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2527

กลอนนำเสด็จ

           สำนักศักดิ์สิทธิ์ตั้ง                       ตระการหยั่งกลางแผ่นดิน

เผยแผ่ธรรมาวิน                                     ยอดเยี่ยมยิ่งวิ่งเต็มแรง

คัมภีร์กลับเป็นหยด                                 งามหมดจดจรัสแสง

ความแยบยลสำแดง                                แข็งขันปลุกให้เจริญธรรม

อรหันต์จี้กง : เส้นทางอริยะสำเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว เพื่อให้ทันกับงานฉลองสำนักเซี้ยเต็กตึ้ง จำเป็นต้องเร่งฝีเท้าหน่อยมิฉะนั้นจะไม่ทันการณ์กับฤกษ์ดีๆนี้

หยางเซิง :สมเด็จพระแม่เจ้าแห่งบ่อเก๊ก ได้มีพระราชเสาวนีย์ให้แต่หนังสือ “เส้นทางอริยะ” สำเร็จเสร็จสิ้น พร้อมกับงานฉลองสำนักในวันที่ 9 เดือนยี่ ถ้าหากไม่ทันเบื้องบนไม่อภัยให้จะทำอย่างไรดี

อรหันต์จี้กง :บนเส้นทางอริยะ ข้าฯกับหยางเซิงได้ท่องไปทั่วสารทิศ แสวงสาระมาลงหนังสือเพื่อให้ผู้ปฏิบัติธรรมได้ใช้พิจารณาอ่านดู และเลือกหนทางเดินเอา มันเป็นหนังสือที่ผู้ปฏิบัติธรรม ทุ่มเทหยาดเหงื่อและหยดเลือดบนเส้นทางใจมีคุณค่าอย่างยิ่งถือเป็นคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ เนื้อหาสาระแสดงถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ได้พบเห็นมาของผู้ปฏิบัติธรรม จากเรื่องชาติก่อน เพื่อเป็นการพิสูจน์ถึงกฎแห่งกรรม ทางพุทธศาสนาความหมายลึกซึ้งแต่เข้าใจได้ง่าย ความรู้ทางพุทธศาสตร์มากมาย แฝงความหมายการสอนอย่างลุ่มลึก ใครก็ตามหากได้รับหนังสือเล่มนี้ ต้องนับว่ามีบุญญาธิการมาก ขอให้ชาวโลกจงอ่านด้วยความพิเคราะห์ หากได้พิมพ์เผยแผ่ต่อไปผลบุญจักไม่หมดสิ้น หวังว่าเมื่อหนังสือเล่มนี้ออกสู่สายตาชาวโลกแล้ว จักเสมือนหนึ่งบันไดที่มั่นคงนำท่านไปสู่สวรรค์ได้ท่ามกลางเส้นทางอริยะที่กลับคืนสู่เหย้านี้ ดอกไม้ริมทางบานสะพรั่ง พุทธผลชูช่อ จะได้ไม่ต้องเดินวกวนลังเลใจโดยปราศจากความช่วยเหลือ แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยทิพย์ยินดีกล้าหาญตรงไปข้างหน้า ขอให้ชาวโลกจงไปถึงเส้นชัยสุดท้ายสำเร็จมรรคผลเป็นเทพ พุทธ อยู่นิพพานตลอดกาล ซึ่งเป็นความหวังอันยิ่งใหญ่ของข้าฯ

     หากเบื้องบนมีคำสั่ง ก็ต้องเสร็จตามกำหนด อาตมาก็จะไม่เถลไถล นำหยางเซิงก้าวสู่เส้นทางอริยะทีละก้าวละก้าวเชื่อว่าคงไม่ทำให้เบื้องบนต้องเสียแรงเปล่า

หยางเซิง : อาจารย์โอบอ้อมอารี ทำให้ศิษย์ซาบซึ้งไม่วายกระผมก็หวังเช่นเดียวกันว่าผู้ปฏิบัติธรรมจะสำเร็จมรรคผลอย่าให้เหมือนตัวอย่างโชคร้ายในหนังสือ ทุกคนสำเร็จ เทพ พุทธ เพื่อเป็นการปลอมขวัญ สมเด็จพระแม่เจ้า

     คนส่วนใหญ่ที่ปฏิบัติธรรม มักไม่ห่างจากคำสอนของปราชญ์ ดังนั้น เส้นทางที่พวกเขาเดินจึงถูกยกย่องว่า “ทางอริยะ” อย่างเส้นทางอริยะสายหนึ่งที่ผู้เดินนั้น บางครั้งก็ประสบกับความลำบาก ได้ลิ้มรสชาติแห่งความขมขื่นของมนุษย์จนหมดสิ้น ขรุขระไม่ราบรื่น แต่ถ้าท่านอดทนถึงที่สุด เมื่อเดินถึงสุดทาง ความทุกข์ก็จะสิ้นสุดลง ความหวานชื่นก็ปรากฎขึ้น รสชาติแห่งความสำเร็จแต่ละหยดจะซาบซ่าอยู่บนหัวใจและให้ท่านได้ประสบผลแห่งชัยชนะน่าชื่นบานเสียนี่กระไร ยินดีไม่จบสิ้น ผ่านจากการต่อสู้มาหลายปี ในที่สุดดอกไม่แห่งชัยชนะก็บานสะพรั่ง ถึงตอนนั้นหยาดน้ำตากับความดีใจจะประสานกันบรรเลงเพลงแห่งความสุข ซึ่งจะซาบซึ้งจิตสะเทือนถึงทรวง...ดังนั้นบนเส้นทางเดินนี้ อาจกล่าวได้ว่าเป็นเส้นทางที่มีคุณค่าที่สะดวกและอาจเป็นเส้นทางที่เดินลำบากที่สุดด้วย มิทราบว่าอาจารย์จะว่าอย่างไร

อรหันต์จี้กง : ข้าราชการ ชาวนา ผู้ใช้แรงงานและผู้ค้าขายย่อมไม่มีเส้นทางไหนที่ไม่ลำบากและมีคุณค่า ที่จะได้มาไม่ได้ง่ายนัก เส้นทางที่ขึ้นสู่สวรรค์ มิเพียงกายสะอาดนิสัยดีมีบุญมากเท่านั้น ยังต้องผจญกับความลำบาก ท่ามกลางความลำบากคงไม่เข้าสู่เส้นทางอย่างง่ายดาย ยิ่งไม่ได้ผ่านการฝึกฝนความลำบาก ก็ยิ่งไม่ทะนุถนอมรักเส้นทางอริยะ ดังนั้นจึงกล่าวว่า “ใครก็ตามที่เจออริยะเตรียมพร้อม จึงสามารถเดินอยู่บนทางอริยะนี้ได้” มนุษย์เอ๋ย พวกเจ้ามักพูดว่า “เจริญทางอริยะ” ไม่รู้ว่าพวกเจ้าเจริญแบบไหน อาตมาจะบอกให้ การเจริญทางอริยะก็คือการเจริญอริยจิต หากจิตไม่มีความอริยะสักนิด ไม่มีบุญมาหล่อเลี้ยงเลย ข้าฯว่าอย่าเจริญเลย จะได้ไม่เหนื่อยเปล่า อาตมาก็จะได้ไม่ต้องเสียน้ำตาสงสาร เอาทุกข์ไปทำไม เราคุยกันมามากแล้ว หยางเซิงขึ้นบัวอาสน์ ไปแสวงธรรมแต่งหนังสือเถอะ

หยางเซิง : ขอรับกระผม นั่งเรียบร้อยบนบัวอาสน์แล้ว ขอเชิญอาจารย์ออกเดินทาง......

อรหันต์จี้กง : เรามาถึงตำหนักโป๊ยเซียนแล้ว วันนี้มาเยี่ยมท่านซุ่นเอี้ยงโจวซือโดยเฉพาะ หยางเซิงลงจากบัวอาสน์เข้าไปคารวะท่านเจ้าแห่งความเชื่อถือและคุ้มครองกันเถอะ

หยางเซิง : ตามอาจารย์มาถึงที่นี่ เหมือนอุทยานนอกโลกตำหนักน้อยใหญ่ ตั้งตระหง่านตระการตา ท่ามกลางสระบัวและป่าเขียว โอ้ ด้านหน้ามีตำหนักใหญ่อยู่หลังหนึ่งเขียนไว้ข้างหน้าว่า วังซุ่นเอี้ยง คงเป็นท่านลือโจ้ว อยู่กระมังครับ

อรหันต์จี้กง : เป็นที่ประทับของท่านลือโจ้ว เรารีบสาวเท้าไปข้างหน้า

หยางเซิง : เมื่ออาจารย์เร่ง ก็รีบสาวเท้า ก็พอดีได้กลิ่นหอมโชยมา ชั่วครู่ก็ได้ยินเสียงระฆังดังกังวาล

อรหันต์จี้กง :ท่านลือโจ้วซือ กำลังเดินออกมาจากตำหนักกวักมือต้อนรับพวกเรา

หยางเซิง :  ศิษย์หยางเซิงเป็นมือทรงเอก แห่งสำนักเซี้ยเต็กตึ้งเมืองไถ่ตง วันนี้ติดตามอาจารย์จี้กงมาคารวะท่านโจวซือขอท่านโจวซือโปรดชี้แนะ

ซุ่นเอี้ยง : ยินดีต้อนรับพระจี้กงและมือทรงหยางเซิง โปรดติดตามข้าฯเข้าไปคุยกันในตำหนัก

หยางเซิง :  ขอรับ! ขอบคุณท่านโจวซือที่ไม่ทอดทิ้ง ติดตามท่านโจวซือเข้าไปในตำหนักใหญ่ แลเห็นตำหนักงามสง่ากลิ่นหอมอบอวล บรรยากาศแบบโบราณ สมกับเป็นแดนเทพเจ้า

ซุ่นเอี้ยง :  ขอเชิญแขกผู้มีเกียรติทั้งสอง เริ่มนั่งสนทนาธรรม

อรหันต์จี้กง :  ท่านโจวซือเมตตา ต้อนรับอบอุ่น บนโต๊ะมีผลไม้ทิพย์และชาทิพย์เต็มไปหมดหยางเซิงเรานั่งลงกันเถอะ

หยางเซิง :  ไม่ได้ลิ้มรสผลไม้ทิพย์มานาน น้ำลายอยากจะไหล

ซุ่นเอี้ยง  :ฮาฮ้า! ไม่ต้องเกรงใจ โปรดใช้! อันที่จริง ทุกคนควรมี “ผลไม้วัฒนะ” แต่ตนเองไม่รู้จักใช้เท่านั้น

หยางเซิง : คำพูดของท่านโจวซือมีความหมาย มิทราบว่าจะชี้แนะได้ไหม เพื่อให้ชาวโลกได้ใช้ ผลไม้วัฒนะของตนเองบ้าง

ซุ่นเอี้ยง :  ก็ได้ ที่พูดว่าทุกคนมีผลไม้วัฒนะ หมายความว่าชาวโลกอยากมีอายุยืนยาว รับประทานแต่ยา “อายุสั้น” ไม่ต้องสงสัยว่าอายุไม่ยืนยาว

หยางเซิง : อะไรคือยาอายุสั้น

ซุ่นเอี้ยง : มีคำกล่าวว่า “หญิงสาวเยื่อใยกาว ยอดชายช่างใจน้อย” ชาวโลกที่มียอดชายดีที่มักใจน้อย (โกรธง่าย)แต่ละคนต่างชิงดีชิงเด่น หวังผลประโยชน์ มีความรุนแรงลมหายใจเร่งรีบอัดอั้นในใจ ทำให้มีการฆ่าแกงกันง่ายๆ ทำให้อายุสั้น หรือไม่ก็กินแต่ของไม่สะอาดก ผักผลไม้ที่มีสารพิษหรือดื่มเครื่องดื่มที่ทำด้วยเครื่องทันสมัยหรือไม่ก็เสพกาเกินขนาด ทำให้เหนื่อยอ่อนหายใจถี่สั้น เป็นการลดอายุขัยชีวิตไม่ยืนยาว เหล่านี้มิใช่เพราะกินยาอายุสั้นหรอกหรือ

หยางเซิง :  ท่านโจวซือพูดถูกต้อง ชาวโลกอยากอายุยืนแต่ทุกวันกินแต่ของลดอายุขัย ทำให้เกิดโรคภัยไข้เจ็บ อายุลดถอย มิทราบว่า ท่านโจวซือกรุณาชี้แนะเคล็ดลับการมีอายุยืนยาวได้ไหม

ซุ่นเอี้ยง : เมื่อครู่พูดถึง ผลไม้วัฒนะ อันที่จริงคือ “ดื่มน้ำอัดลม”

หยางเซิง : ดื่มน้ำอัดลมจะอายุยาวหรือ

ซุ่นเอี้ยง : มิใช่ น้ำอัดลมที่ว่านี้ คือเป็นน้ำอัดลมยี่ห้อตัวเองผลิตเองดื่มเอง เย็นเอง ได้รับน้ำอัดลมสบายใจเอง

หยางเซิง :  ฟังแล้วเหมือนกับน้ำอัดลมยี่ห้อใหมีเอี่ยม

ซุ่นเอี้ยง :  น้ำอัดลมยี่ห้อตัวเองนี้ มิใช่เป็นยี่ห้าใหม่ แต่เป็นยี่ห้าเก่าแล้ว ตั้งแต่ฟ้าประทานแก่มนุษย์ น้ำอัดลมนี้ก็เริ่มต้นผลิดเพียงแต่ชาวโลกไม่รู้เท่านั้นเอง วันนี้ข้าฯจะอธิบายถึงวิธีการผลิตน้ำนี้ เพื่อให้ชาวโลกได้ดื่มกิน

     การผลิตน้ำอัดลมจำเป็นต้องมีเตา กายคนก็เป็นเตาส่วนหนึ่ง มีอวัยวะภายใน พลังงานร้อนได้ ทุกอย่างพร้อมเมื่อได้ดื่มน้ำลงไป กินข้าว ผ่านการย่อย ผลิตไปเลี้ยงร่างกายน้ำลายในปากก็คือ “ไอของน้ำ” อยู่ในลำคอ ทำให้ลำคอชุ่มชื่น น้ำนี้ไม่ใช่ธรรมดา เมื่อมันแห้งเมื่อไรคนต้องตาย

     อันที่สอง จมูก ท่อน้ำจะสูดเอาลมเข้าไป เพื่อชดเชยออกซิเจนของร่างกาย ช่วยการเผาไหม้ของเตาไฟ เมื่อน้ำเดือดเป็นไอ คนก็จะมีเหงื่อท่วมตัว สารพิษก็แผ่ออกมาข้างนอกได้ลมสะอาดก็ไหลเข้าข้างใน ใช้เป็นเชื้อเพลิง ไอน้ำที่ระบายออกมาคนสามารถดื่มได้เสมอ ผ่อนลมหายใจอย่างเงียบๆก็จะพบวิธีสงบสุข

     พูดให้ลึกซึ้งขึ้น กายคนเหมือนขวดน้ำอัดลม เมื่อแตกก็ละเอียด บางครั้งยังทนสู้ขวดน้ำอัดลมไม่ได้ แตกดับได้ง่ายชาวโลกหากไม่สงบเงียบ เหน็ดเหนื่อยทุกวัน ร่างกายสะสมแต่อากาศเสีย ก็เหมือนเขย่าขวดน้ำอัดลม ใจคอไม่สงบก็หาไม่พบตัวจริงตนเอง ยิ่งเกิดอันตรายได้ง่าย อาจระเบิดขึ้นการปฏิบัติธรรมควรเข้าใจในธรรม หาเวลาว่างในความยุ่งหัดนั่งให้สงบ จิตหยั่งลงสู่กลางตัว(ตังชั้ง) หมั่นบำรุงเลี้ยงรากธรรม อย่าให้สูญหาย หากหมกมุ่นในกามกิจ ให้พิจารณาอย่างเงียบๆ ไม่มีสักสิ่งทิ้งภายนอกและภายใน เมื่อลิ้นขยับน้ำก็ไหลขึ้น ตั้งสติกลืนน้ำลายลง ลมหายใจละเอียดอ่อนลมแผ่ถึงกลางสะดือ (ตังชั้ง) เป็นไปอย่างนี้ตลอด สัทธรรมค่อยราบเรียบ วิญญาณธาตุก็สะอาดบริสุทธิ์ ความอยากก็ค่อยๆจากคลาย เบื้องบนและมนุษย์ผสานเป็นหนึ่งเดียวฉับพลันก็เข้าสู่ความว่างเปล่า

     ชาวโลกก่อนเข้านอน ถ้าสามารถทำสมาธิสักหน่อยเพื่อให้ลมปราณสงบลงระหว่างลมหายใจ ให้คิดว่ากำลังสับเปลี่ยนลมหายใจกับฟ้าดิน เหมือนรวมเป็นหนึ่งกับฟ้าดิน อย่าฟุ้งซ่านคิดเป็นเทพเป็นเจ้า นานๆไปสายลมปราณเรียบตลอด ลมธาตุก็คลุมทั่วกาย ร่างกายก็จะสมบูรณ์ขึ้นเองถึงทำให้ขวดน้ำอัดลม(ร่างกาย) แตก ก็ยังมีเสียงดัง วิญญาณธาตุพุ่งสู่เบื้องบนสู่สวรรค์ดังนั้นผู้รู้ย่อมปฏิบัติโดยไม่ขี้เกียจแปรเปลี่ยนเป็น “น้ำลาย” จึงเรียกว่า “น้ำอัดลม” ซึ่งก็เป็นน้ำอัดลมยี่ห้อเก่า ขอให้ชาวโลกผลิดเองดื่มเองได้รับเอง

อรหันต์จี้กง : ขอบคุณที่ท่านโจวซือแพร่งพราย เม็ดยาทองให้เม็ดหนึ่ง ชาวโลกก็ใช้ไม่รู้จ้กหมด คืนนี้พอเท่านี้ ศิษย์อาจารย์ขอกราบลาไปก่อน

หยางเซิง : ขอบคุณ ท่านโจวซือที่ชี้แนะ เวลาดึกมากแล้วขอกราบลา

อรหันต์จี้กง : สำนักเซี้ยเต็กตึ้ง ถึงแล้ว หยางเซิงลงจากบัวอาสน์ได้ วิญญาณกลับเข้าร่าง