ฮั่นจงหลีทดสอบลื่อต้งปิง

   1. วันหนึ่งลื่อโจ้ว (ลือต้งปิง) กลับมาบ้านพบว่า คนในบ้านป่วยไข้ตายหมด ลื่อโจ้วไม่รู้สึกเสียใจมากนัก โดยคิดว่าเป็นอายุขัยของคนเหล่านั้นเอง จึงจัดแจงจะทำพิธีฝัง ทันใดคนเหล่านั้นก็กลับฟื้นขึ้นมา ลื่อโจ้วก็รู้สึกเฉย ๆ ไม่แปลกใจแต่อย่างใด

    2. ลื่อโจ้วขายของอยู่ที่ตลาด ผู้ซื้อได้ตกลงราคาเรียบร้อยแล้ว แต่เวลาจ่ายเงินกลับจ่ายให้เพียงครึ่งเดียว ลื่อโจ้วก็ไม่ว่ากระไร

    3. วันหนึ่งมีขอทานมาขอข้าวกินที่หน้าประตูบ้าน หลังจากลื่อโจ้วให้ของเป็นจำนวนมากแล้ว ขอทานคนนั้นยังไม่พอยังพร่ำบ่นไม่หยุด แทนที่ลื่อโจ้วจะโกรธ กลับพูดจาอ่อนน้อมขอทานจึงหัวเราะจากไป

    4. ลื่อโจ้วกำลังต้อนแพะอยู่ที่เชิงเขา ทันใดมีเสือตัวหนึ่งกระโจนเข้ามาไล่กัดแพะ ลื่อโจ้วกระโดดเข้าขวางหน้า หวังจะให้เสือกัดกินตนแทนแพะ แต่เสือกลับวิ่งหนีหายไป

    5.คืนหนึ่งลือโจ้วกำลังอ่านหนังสืออยู่ในกระท่อมส่วนตัวทันใดมีสาวสวยคนหนึ่งอ้างว่าหลงทางมา จะขออาศัยพักค้างคืนสักคืนหนื่ง คืนนั้นนางพยายามยั่วยวนต่าง ๆ เพื่อจะขอร่วมหลับนอน แต่ลื่อโจ้วจิตใจเข้มแข็งไม่หวั่นไหวแต่อย่างใด

    6. วันหนึ่งลื่อโจ้วกลับมาบ้านพบว่า ทรัพย์สินเงินทองในบ้านถูกขโมยไปจนหมด ก็มิได้คิดเสียดายหรือเสียใจแม้แต่น้อยยังคงไปทำนาตามปกติ ขณะกำลังขุดดินได้พบทองคำหลายแท่ง กลับไม่แตะต้องแล้วรีบกลบฝังไว้ตามเดิม

    7.ลื่อโจ้วได้ซื้อที่ฝนหมึกทองเหลืองจากแผงลอยในตลาดกลับมาบ้านหลังจากได้ฝนดู ปรากฏว่าที่ฝนหมึกเป็นทองคำแท้งจึงรีบนำไปคืนให้คนขาย

    8. มีนักพรตแกล้งทำเป็นบ้าบ๊องคนหนึ่ง เที่ยวร้องขายยาว่า ยานี้ใครกินแล้วจะตายทันที แต่ลูกหลานจะได้สำเร็จเป็นเซียนแน่นอน ผ่านไปหลายวันยังไม่มีใครกล้าซื้อลื่อโจ้วตั้งใจบำเพ็ญธรรมอย่างแน่วแน่ จึงเข้าไปขอซื้อ นักพรตผู้นั้นพูดย้ำอีกว่า กลับไปแล้วเตรียมโลงไว้ได้เลย หลังจากลื่อโจ้วกินยานั้นแล้ว ก็ยังเป็นปกติ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    9. ลื่อโจ้วและชาวบ้านได้โดยสารเรือข้ามฟาก พอเรือมาถึงกลางแม่น้ำได้เกิดลมพายุโหมกระหน่ำ ผู้โดยสารต่างพากันตกใจกลัว มีแต่ลื่อโจ้วเท่านั้นที่นั่งนิ่งอย่างสงบ ไม่แสดงอาการวิตกแต่อย่างใด แต่ในที่สุดก็ปลอดภัยทุกคน

    10. ขณะลื่อโจ้วนั่งอยู่ในบ้าน ฉันใดก็เห็นอมนุษย์ภูติผีปีศาจมากมายจะเข้ามาฆ่า ลื่อโจ้วไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อยและมีวิญญาณผีตนหนึ่งมาร้องห่มร้องไห้ตรงหน้าลื่อโจ้วว่า“ชาติก่อนมึงฆ่ากู จงเอาชีวิตคืนมา” ลื่อโจ้วก็ไม่สะทกสะท้านหยิบกระบี่เตรียมจะเชือดคอตัวเองเพื่อชดใช้ชีวิต ฉันใดก็มีเสียงตวาดจากอากาศ ภูติผีปีศาจเหล่านั้นก็หายวับไป

    ขณะที่ลื่อโจ้วกำลังฉงนสนเท่ห์ ก็มีคน ๆ หนึ่งตบมือหัวเราะร่าเดินตรงมา ที่แท้อาจารย์ฮั่นจงหลีนั่นเอง ฮั่นจงหลีกล่าวว่า“ ข้าลองใจเจ้า 10 อย่าง น้ำใจเจ้ามั่นคงดีนัก มิได้หวั่นไหวต่อสิ่งใด ๆ ต่อไปต้องได้เป็นเซียนแน่นอน แต่กุศลของเจ้ายังไม่ครบสมบูรณ์ จะต้องสั่งสมอีก 3,000 กุศล ข้าจะสอนวิชาเสกก้อนหินเป็นทองคำแก่เจ้า เพื่อจะได้นำไปสงเคราะห์คนยากไร้จะได้ครบ 3,000 กุศล เมื่อถึงเวลานั้นข้าค่อยมาโปรดเจ้า” ลื่อโจ้วถามว่า “หลังจากก้อนหินกลายเป็นทองคำแล้ว ต่อไปยังสามารถกลายเป็นก้อนหินเหมือนเดิมหรือใม่?” ฮั่นจงหลีตอบว่า “อีก 3,000 ปีข้างหน้าจะกลายเป็นก้อนหินตามเดิม” ลื่อโจ้วได้ฟังก็บอกว่า ถ้าเป็นเช่นนี้เท่ากับว่าผมทำให้คนใน 3,000 ปีข้างหน้าเดือดร้อนน่ะซี อย่างนี้ผมไม่เรียนดีกว่าวิชานี้” ฮั่นจงหลีหัวเราะพลางกล่าวว่า “เจ้ามีความคิดเช่นนี้ 3,000 กุศลเจ้าได้แล้ว” จากนั้นฮั่นจงหลีก็พาลื่อโจ้วไปบำเพ็ญเพียรที่เขานกกระเรียน