วงเวียนกรรมของสัตว์โลก ครั้งที่8

เอาแต่กินงานไม่ทำเกิดเป็นหมู หลอกลวงคนไม่รู้ เนื้อต้องให้เขากิน

อรหันต์จี้กงเสด็จประทับทรง วันที่ 15 กรกฎาคม 2524 กลอนว่า:

   ต่อหน้าพระรู้สำนึกบำเพ็ญธรรม

เรื่องที่ทำรู้ว่าผิดใจระบม

ในกรงเล้าหมูร้องทุกข์เสียงระงม

เพราะมีปมบาปทำร้ายคน

สูญสิ้นร่างมนุษย์ทุกข์เข็ญนัก

ไร้ที่พักหลับนอนตากลมฝน

ก่อกรรมไว้ชดใช้คืนต้องฝึกทน

เขาขืนตนเขาฆ่าตามใจเขา

อรหันต์จี้กง :สัตว์เดรัจฉานมีชีวิตอยู่ในกรงในเล้า แม้จะมีคนเลี้ยงอย่างสุขสบาย แต่ก็กินอาหารที่ไม่ถูกปาก มีปากก็พูดไม่ได้ได้แต่ฝืนกลืนเข้าไป ชาวโลกถ้าอาหารไม่มีทั้งเนื้อทั้งปลารสชาติก็ไม่อร่อย อาหารของสัตว์ส่วนใหญ่กินแต่เศษอาหารของคนที่เขาเททิ้ง เชื่อแน่ว่าพวกมันก็ไม่ชอบเหมือนกัน ดังนั้นเมื่อเกิดมาเป็นคนแล้ว ควรจะประพฤติให้ดีๆ ทำงานเพื่อสังคงและประเทศชาติ งานบุญงานกุศลอย่าได้ละเว้น ชาวโลกอยากกินอะไรก็แสวงหามากินได้ แต่สัตว์นั้นหมดสิทธิ์ที่ทำได้หยางเซิงขึ้นปทุมทิพย์ เตรียมออกเยี่ยมสัตว์เดรัจฉานกันเถอะ หนังสือเรายังไม่ได้ครึ่งเลย

หยางเซิง :วันนี้เราจะไปที่ไหนดี?

อรหันต์จี้กง :ตามฉันมาก็แล้วกัน ...ถึงที่หมายแล้วลงมาได้

หยางเซิง :ที่นี่เป็นที่เลี้ยงหมูนี้

อรหันต์จี้กง :ที่นี่เป็นฟาร์มเลี้ยงหมูชนบท วันนี้เราเข้าไปถามบรรดาสหายหมู เธอคิดว่าเป็นอย่างไร

หยางเซิง :ดีครับ แต่ว่าพวกมันกำลังพักผ่อนอยู่ มีบางตัวก็กำลังวิ่งเล่นอยู่ เรามาถึงที่นี่ พวกมันรู้สึกว่าไม่รู้ตัว

อรหันต์จี้กง :เดี๋ยวฉันจะเสกคาถา พวกหมูโง่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นดูนะ 1 2 3 ....9 10 หมู 10 ตัว พวกเธอเป็นโรคเฉื่อยชา รู้แต่กินอิ่มแล้วนอน นอนอิ่มแล้วกิน แล้วก็รอๆ รอจนกว่าเติบโตแล้วก็ไปโรงฆ่าสัตว์ ดำรงชีวิตอยู่อย่างเมาเหล้า แล้วก็ตายอย่างฝัน ไม่มีการรู้ตัว ดูอรหันต์อย่างอาตมาจะเสกมันตื่นเปิดขุมปัญญา รู้แจ้งเกิด-ตาย รู้แจ้งความเป็นมา เพื่อหลุดพ้นวัฎสงสาร

หยางเซิง :อาจารย์ใช้พักตีหัวมันทีละตัว พวกมันสะดุ้งเหมือนถูกไฟฟ้าชอต์ท ดูเหมือนกำลังหวนคิดถึงเรื่องราวแต่อดีต คงพูดกับพวกมันรู้เรื่องแล้วนะ?

อรหันต์จี้กง :พวกมันค่อยๆ ตื่นรู้ตัว ใช้ภาษาคนพูดกับมันได้แล้ว เธอเริ่มสอบได้แล้ว

หยางเซิง :นี่พี่หมู เมื่อตะกี้รู้สึกอย่างไร

หมู ก : ฉันกำลังนอน ทันใดนั้นก็ตกใจตื่น ที่จริงใจคอไม่ค่อยจะพอใจ แต่ก็พูดไม่ออก พอถูกอาจารย์ผู้นี้ตีที่หัวทีหนึ่งรู้สึกเจ็บเข้าไปสู่ขั้วหัวใจ ค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้นแล้วเห็นภาพอดีตของตัวเองเหมือนกินน้ำ “ระลึกชาติ” ก็ไม่ปาน น่าแปลกใจมาก!

หยางเซิง :ท่านเป็นอาจารย์ผม อรหันต์จี้กง เธออย่าไร้มารยาท

หมู ก :มิกล้าไร้มารยาท ที่แท้คือ อรหันต์จี้กงเสด็จมาโปรดจึงรู้สึกตกใจกลัวอย่างประหลาด รีบคุกเข่าลงคารวะท่านอรหันต์จี้กงแล้วคุณผู้อายุน้อยผู้นี้ละเป็นใคร ทำไมจึงมากับอาจารย์ มาดึกดื่นค่อนคืนหนาวอย่างนี้

อรหันต์จี้กง :เขาเป็นลูกศิษย์ฉันเอง เราอาจารย์ศิษย์ได้รับเทวโองการจากสวรรค์ ให้มาทำหนังสือ “เที่ยวเมืองนรก เที่ยวเมืองสวรรค์” ซึ่งทำเสร็จแล้ว บัดนี้กำลังทำหนังสือ “วงเวียนกรรมของสัตว์โลก” ต้องการความจริงที่เกิดกับสัตว์เดรัจฉานเพื่อเตือนสติชาวโลก พวกสัตว์เองก็ได้รับความช่วยเหลือไปเกิดเป็นคนอีกครั้งหนึ่ง วันนี้ก็มาจากสำนักเซินเต๋อถัง แห่งเมืองไถจง มาสัมภาษณ์พวกเธอ รีบบอกความจริงของอดีตชาติ จะได้เป็นสาระบอกเตือนชาวโลก

หมู ก :เมื่อสักครู่ไม่ทราบว่า ท่านทั้งสองเป็นใคร ไร้มารยาทมาก กรุณาให้อภัยด้วยเถอะ เมื่อชาติที่แล้วบ้านอยู่เมืองไทเป(ไถเป เมืองหลวงของไต้หวัน) เปิดร้านขายจิวเวลรี่ เพชรทองต่างๆ การค้าแบบนี้อยากรวยเร็วต้องมีจิตใจอำมหิตลงทุนน้อยกำไรมาก ในการค้ากับคนที่มาซื้อที่ไม่ประสีประสา ก็ใช้กลอุบาย ทอง ตะกั่ว เอาพลอยปลอมบอกว่าเป็นพลอยจริง คนไม่รู้ดูไม่เป็นก็คิดว่าราคาสูงเป็นของแท้ ยิ่งพวกนักท่องเที่ยวก็ถูกต้มตุ๋นไปมากยิ่งพวกนางโสเภณีจ่ายเงินมากแต่ไม่ได้ของแท้ นานๆ เข้าเรื่องเริ่มแดงขึ้นมา พวกเขาก็เอามาต่อว่า ฉันก็ไม่ยอมรับว่าเป็นของฉัน นานๆ ไปคงแย่ฉันเลยขายร้านแล้วย้ายไปอยู่ไถนาน(ไถนาน เมืองสำคัญทางใต้ของไต้หวัน) ก็เปิดกิจการอย่างเดียวกัน กำไรเข้ามามาก โบราณกล่าวว่า “อิ่มอุ่นกามารมณ์พล่าน” พอมีเงินมากก็เที่ยวเสเพลดื่มเหล้า เที่ยวทั่วสถานที่เริงรมย์ มีลูกชายอยู่คนหนึ่งก็ใช้ไม่ได้คบแต่อันธพาล ขึ้เหล้าเมายา การพนันมีพร้อมอบายมุขทุกอย่างไม่ละเว้น ฉันตักเตือนเท่าไรก็ไร้ผล ต่อมายิ่งเลวขึ้นใหญ่อกตัญญู ยื่นมือขอแต่เงิน ถ้าหากไม่ได้ดั่งใจก็จะด่ากราด ฉันโกรธจนอยากจะกระอักเลือดตาย อยากจะตีมัน เห็นมันชั่วช้าไร้สติ ก็กลัวว่าอารมณ์ชั่ววูบ ทำให้เกิดเรื่องลูกฆ่าพ่อก็เลยปล่อยตามใจมัน สุดท้ายก็พาเพื่อนอันธพาลเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้าน ทำให้บ้านไม่มีความสงบ ฉันพยายามอธิบายให้ฟัง มันกับพูดว่าเงินทองเป็นของมันทั้งหมด ถ้าหากยุ่งมาก มันก็จะขับไล่ฉันออกจากบ้าน เลยเลิกประกอบกิจการงานอาศัยเหล้าเป็นเพื่อนกาลเวลาผ่านไปครึ่งปีโรคเบาหวานก็หนักขึ้น โรคหัวใจกำเริบซ้ำมีโรคตับแข็งอีก เพียรรักษาไปทั่วแต่ก็ไม่ทุเลา ในที่สุดก็ตายลง พอตายก็ถูกยมทูตขาวดำจับตัวลงไปเมืองนรก ถูกสอบความผิดหาเงินโดยทางมิชอบเลยมีลูกอกตัญญูช่วยผลาญเงินเป็นการใช้หนี้กรรมทันตาเห็น ภายหลังเกิดเป็นหมูเพื่อใช้หนี้เงินทอง หมดหนี้เมื่อไรจะได้เกิดเป็นคนใหม่ หวังว่าเมื่อชาวโลกรู้ดั่งนี้แล้วจะไม่ประพฤติในทางมิชอบ ละจิตใจงามเอาแต่หาเงิน มิฉะนั้นแล้วเงินทองก็ไม่สามารถสร้างบุญได้แถมยังเป็นการสะสมบาปให้ไว้กับลูกหลาน ตายลงก็ยังเกิดเป็นหมูให้แยกร่างเป็นอาหาร ฉันเองเกิดเป็นหมูสองครั้งแล้วยังต้องเกิดอีกครั้ง จึงจะหมดหนี้กรรม ขอท่านอาจารย์จี้กงโปรดเมตตาให้ผมได้หลุดพ้นจากทุกข์กรรมโดยเร็วเถิด

อรหันต์จี้กง :เธอถูกฉันเสกคาถาเปิดเผยความจริงสารภาพบาปสำนึกตัวเพื่อเตือนสติชาวโลก เมื่อตายลงจะได้เกิดเป็นคนอีกครั้ง

หมู ก : ขอบพระคุณ ท่านอรหันต์จี้กงที่เมตตาช่วยลดทุกข์กรรม

อรหันต์จี้กง :หยางเซิง เธอสอบถามหมูตัวอื่นต่อไปเถอะ

หยางเซิง :ขอถามพี่หมู ทำไมเกิดเป็นหมูเล่า?

หมู ข :ฉันชาติก่อน พอจบโรงเรียนชั้นมัธยมต้น เอาแต่กินลูกเดียว งานการไม่ทำ วันๆ เอาแต่เที่ยวเล่น คบเพื่อนไม่ดี ทุกวันเอาแต่ขโมยเงิน เล่นการพนัน เสพดื่มอย่างฟุ่มเฟือยเมื่อ 5 ปีก่อน พอเมาเหล้าก็ขับมอเตอร์ไซด์ ไปชนกับเสาไฟฟ้าตาย รู้สึกสำนึกผิดต่อบิดา มารดา พอตายลงก็จับไปลงนรกผีตายโหงรับกรรมอยู่นาน พอหมดกรรมก็มาเกิดเป็นหมูได้ 2 เดือนแล้ว รู้สึกชีวิตได้รับการทรมาน ทุกข์แสนสาหัส

อรหันต์จี้กง :เพราะเธอชอบกิน การงานไม่ทำ เกิดเป็นหมูไม่เหมาะสมหรือไง? ทำไมไม่รู้สึกดีละ?

หมู ข : ท่านอรหันต์ อาจจะยังไม่รู้ ตอนเป็นคนนั้นกินแต่ของสดๆ จากทะเลจากป่า อาหารประณีต ยังมีเหล้าดีๆ มีนารีเป็นเพื่อน อยู่โรงแรมล้วนห้องสูท ตอนนี้ 3 มื้อ มีแต่อาหารที่เขาทิ้งจากโรงงานก อาหารบูดเน่า รสชาติอย่าให้พูดเลยไป พอนานๆเข้า ก็เกิดความเคยชิน นอนอยู่กับพื้น ขี้เยี่ยวก็กองอยู่บนที่นอน เริ่มแรกก็ไม่ค่อยสบายก ตอนนี้ก็เริ่มเคยชินแน่ในใจก็รู้สึกอยู่เสมอว่าสถานที่สกปรกไม่น้อย หวังว่าชาวโลกจะหลีกเลี่ยงความชั่ว จะได้ไม่ต้องมาเกิดเยี่ยงผมแบบนี้

หยางเซิง :ได้ฟังเธอเล่าความทุกข์ทั้งหมด รู้สึกน่าสงสารนักแต่ทว่าปัจจุบันนี้ชีวิตหมูก็สุขสบายขึ้นแยะ คอกหมูก็ถูกสุขลักษณะ การกินก็มีการค้นคว้า ไม่ต้องทุกข์ร้อนเรื่องการกินอยู่ และไม่ต้องเปลี่ยนเสื่อผ้า ยังได้อาบน้ำเย็นๆ อย่างเช่นอากาศร้อนๆ แบบนี้ก็น่าจะมีความสุขแล้ว

หมู ข :ท่านหยางท่านยังไม่รู้ ไม่นานพวกเราก็เติบใหญ่หมูอาภัพอายุสั้น ถูกส่งไปยังโรงฆ่าสัตว์ เนื้อหมูถูกเขาแบ่งไปกิน คิดขึ้นมาแล้วน่ากลัวมาก ตัวชาไปหมด เป็นคนนั้นดีกว่า ไม่ต้องถูกแขวนสาวไส้แหวะท้องแยกซากศพไปกิน

หยางเซิง :ฟังเแล้วอยากอาเจียนจัง

อรหันต์จี้กง :เธอได้รับโทษจากขุมนรกไม่นาน ก็เกิดเป็นหมูถูกเขาแหวะใจ สาวไส้ ก็เหมือนได้รับโทษทั้งเป็น ดังนั้นหวังว่าชาวโลกอย่าเห็นแก่ได้โดยไม่เป็นธรรม ให้พวกมันใช้กรรมหมด ก็จะได้ไปเกิดเป็นคน ตอนนี้ก็ได้รับการเสกเป่าแล้วชาติหน้าจะได้เกิดเป็นคน ก็อย่าเอาแต่กินงานไม่ทำ ก่อกรรมทำชั่วอีกละ หยางเซิงรีบกลับไปตลาดเนื้อสดเมืองไถจง(เป็นเมืองใหญ่อยู่ภาคกลาง เป็นที่ตั้งสำนักเซินเต๋อถัง) กันเถอะ ที่นี้มีเครื่องฆ่าสัตว์อัตโนมัติไปสอบถามพวกหมูที่กำลังจะถูกฆ่ากันเถอะ

หยางเซิง :ครับผม ผมขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้ว ขอเชิญอาจารย์เดินทางได้

อรหันต์จี้กง :มาถึงตลาดเนื้อสดแล้ว

หยางเซิง :อาคารหลังคาทรงกลม เป็นอาคารกว้างใหญ่

อรหันต์จี้กง :เราเข้าไปดูๆ ว่า พวกหมูที่จะถูกฆ่าอยู่ไหน ถามมันดู

หยางเซิง :ดีครับ! ในนั้นเต็มไปด้วยหมูที่รอการฆ่า บนหัวของมันมีลำแสงที่ไม่มีระเบียบพุ่งระเกะระกะไปหมด ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไร?

อรหันต์จี้กง :พวกมันถูกจับมาจากคอกหมู ส่วนใหญ่ก็รู้ตัวว่าถึงคราวตายแล้ว จิตใจก็ตกตื่นกลัวราน หมดหนทางที่ขอความช่วยเหลือ อาการตกใจทำให้วิญญาณพล่านไปหมด เกิดมีแสงพุ่งระเกะระกะ ฉันจะเสกเป่ามัน เธอจะได้สอบถามพวกมัน

หยางเซิง :ขอถามพี่หมูตัวนี้หน่อย เธอมาถึงโรงฆ่าสัตว์นี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?

หมู ก :พรุ่งนี้ก็จะถูกฆ่าแล้ว ในใจกลัวมาก ขอให้ท่านช่วยเหลือเถอะ

อรหันต์จี้กง :ไม่ต้องกลัวหรอก มาอย่างไงก็สงบใจอย่างนั้นอุทิศเลือดเนื้อเป็นอาหารแก่ชาวโลกเป็นการชดใช้หนี้กรรม

หมู ข :ไหว้ละไหว้ละ ขอให้ช่วยชีวิตด้วย

อรหันต์จี้กง : “คนที่จวนจะตายคำพูดก็อ่อนลง นกจวนตายเสียงร้องก็เศร้า หมูที่กำลังจะขาดใจเสียงร้องก็น่าสงสาร” ใครเรียกเธอชาติก่อนไม่มีเมตตา หลอกลวงพวกคนดี ฆ่าคนไม่เลือก ชาตินี้รับกรรมต้องจำยอมสละร่างเป็นอาหาร ฉันก็ได้เสกเป่าให้แล้ว พรุ่งนี้ก็หมดเวรหมดกรรม เปลี่ยนรูปเปลี่ยนร่าง ควรจะหน้าชื่นรับกรรมเถอะ ถึงแม้อาตมาจะทนไม่ได้ที่จะได้เห็น แต่ก็ช่วยเหลือไม่ได้ เวรกรรมก่อเองรับเอง ใครก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้

หยางเซิง :เห็นพวกมันน่าสงสารมาก รู้สึกทนไม่ค่อยได้ ไม่ทราบว่าเนื้อถูกผู้คนเขาแบ่งกัน ไม่รู้ว่าคนกินมีผลอะไรบ้าง

อรหันต์จี้กง :มีคำพังเพยว่า ตัวหนังสือที่เขียนว่า “เนื้อ”(อักษรจีนคำว่า “เนื้อ”จะประกอบด้วยอักษร “คน” 2 ตัว ตัวหนึ่งอยู่ด้านนอกรูป ตัวหนึ่งอยู่ข้างใน)ประกอบด้วยอักษร “คน 2 ตัว นอกประตูมีคนหนึ่ง ในประตูมีคนหนึ่ง มองดูแล้วก็เหมือนคนกินคน

      ถ้าหากผู้ใดนิยมกินเนื้อ อาตมาจะบอกให้ฟัง คนที่กินมากเกินไป ก็มีแต่โทษมากกว่าประโยชน์ ถ้าหากไม่เชื่อก็ให้ถามนายแพทย์ดู ยิ่งคนอายุมาก ความต้านทานลดลง กินเนื้อมากไปร่างกายก็มีโรคมากขึ้น เช่น คลอเรสเตอรอลในเลือดซึ่งทำให้เกิดความดันโลหิตสูงโรคหัวใจ มิไขมันไปเกาะมากขึ้นและอื่นๆ อีกมาก คนที่ฉลาดบริโภคน้อยลงหน่อยจะดีกว่าตอนนี้อาตมาจะเล่าเรื่องสัตว์ 6 ประเภท ให้ฟัง

      ประเภทที่ 1 วัว ควาย ในสมัยโบราณวิทยาการไม่ก้าวหน้า สวรรค์เมตตาให้วัว ควาย เป็นสัตว์ช่วยทำไร่ไถนาเป็นเพื่อนที่มี่คุณที่สุดของมนุษย์ นอกจากนี้ยังให้น้ำนมช่วยเลี้ยงดูบุตร พอแก่ลงคนก็เนรคุณด้วยการจับไปฆ่ากินเนื้อ ไม่น่าสงสารหรือ?

      ประเภทที่ 2 ม้า ม้าเกิดมาเพื่อการเดินทางของมนุษย์บรรทุกของ มิใช่ไว้สวนสัตว์ให้คนดูเล่น แต่ปัจจุบันวิทยาการก้าวหน้าทำให้ม้หมดหน้าที่ไป

      ประเภทที่ 3 แพะ แพะช่วยถางหญ้าให้กับชาวนาและเป็นการชี้ทิศทางให้คนอีก จะได้ไม่เดินทางไปในที่มีอันตราย มิใช่เป้นเครื่องสังเวยในการหาลูกสะใภ้ หรือเป็นยาบำรุงของคน

      ประเภทที่ 4 สุนัข ทำหน้าที่เฝ้าดูแลบ้าน เป็นบ่าวที่ซื่อสัตย์ที่สุดของคน มันจะไม่ทิ้งนายของมันไปเพราะความมีจนของนาย แต่คนซิกลับไม่เห็นใจมันกลับเอามันไปทำ “เนื้อหอม” เอ้อ น่าสงสารเนื้อหมานั้นหอมจริงหรือเปล่า? ถ้าหากเอาเนื้อเพื่อนที่ซื่อสัตย์ของเธอมากินแล้วบอกว่าห้อมหอมละก็ คงจะไม่ใช่จิตคนแล้วกระมัง?

      ประเภทที่ 5 ไก่ ได้รับหน้าที่อันสำคัญขันในตอนเช้าตรู่ไม่ว่าฝนตก ฟ้าร้อง ฟ้าใส หรือเจ็บไข้ได้ป่วยอะไรมันก็ยังคงทำหน้าที่ไม่รู้จบของมัน บำเพ็ญประโยชน์ให้คนมามากแล้วแต่คนก็เลี้ยงอย่างเป็นล่ำเป็นสัน เพื่อประโยชน์ในทางกอบโกยอย่างนี้จะให้เรียกว่ามีเมตตาหรอกหรือ?

      ประเภทที่ 6 คนเราไม่ควรเทข้าวที่เหลือทิ้ง แล้วจะให้ทำอย่างไรเล่า? สวรรค์เลยให้หมูรับหน้าที่กินของเหลือเดนเพื่อคนจะได้ไม่บาปในการทิ้งขว้างอาหารที่เหลือ แต่คนคิดว่าหมูเป็นสัตว์ที่คนเลี้ยงไม่มีคุณค่า ควรตอบสนองในการกินเนื้อเป็นอาหาร ด้วยเหตุนี้จึงกินได้โดยชอบธรรม ยิ่งกินใหญ่

      ที่เล่ามาทั้งหมดเป็นหน้าที่และความเป็นมาของสัตว์เลี้ยงอยากให้ผู้คนได้ไตร่ตรองดูให้ดีๆ หยางเซิงกลับสำนักเถอะ

หยางเซิง :ครับผม นั่งเรียบร้อยแล้วเชิญอาจารย์กลับสำนึกได้

อรหันต์จี้กง :ถึงสำนัก เซินเต๋อถังแล้ว ลงมาเถิด วิญญาณกลับเข้าร่างเดิม