พระพุทธจี้กง
หลงเอยหลงเอย! แล่นมาแล่นไป, หลงเอยหลงเอย!มองมาดูไป,
หลงเอยหลงเอย!บำเพ็ญมาทำไม, หลงเอยหลงเอย!เดินมากลับไป,
ไม่หลงก็ไม่หลง!ดื่มมาดื่มไป, ไม่หลงก็ไม่หลง!ยั่วมาก็เสพไป,
ไม่หลงก็ไม่หลง!กระโดดมาก็เต้นไป, ไม่หลงก็ไม่หลง!ตีมาก็ด่าไป,
ฮาฮ้า! นี่คือสิ่งที่ชาวโลกพูดว่า “ไม่หลง” ดังนั้น ใจคนไม่โบราณแล้วจะหัวเราะเยาะคนจนแต่ไม่หัวเราะคนขายตัว หัวเราะเยาะนักปราชญ์แต่ไม่หัวเราะเยาะนักโกง เป็นเช่นนี้แล้วชาวโลกทำเองก็รับไปเอง หัวเราะเยาะตนเองก็รับภัยเอง
ดังนั้น คนงมงายเทียบกับคนไม่หลงดีกว่า เพราะคนงมงายยังสามารถไปรับความสุขของกายใจที่ใสสงบ ได้รับที่พื่งทางใจ ได้รับความสุขที่ไม่ติดขัด ไม่ต้องรับสุขจากวิบากกรรมที่วงเวียนวัฏฏสงสาร
แต่ชาวโลกที่หลงใหลไม่รู้ว่า ชีวิตมนุษย์อยู่ไม่นาน วัตถุในล้วนปลอมเที่ยวหลงใหลกับการเสพสุขของกายสังขาร จนไม่เลือกวิธีการ สร้างโทษไว้มหาศาลเป็นการเพิ่มพูนทุกข์ให้กับตนเอง เพิ่มความเศร้าให้กับครอบครัวเพิ่มความรับผิดชอบแก่ประเทศชาติ อย่างนี้หาใช่ว่าไม่หลงใหลแต่เป็นการหลงจนไม่รู้สึกตัวตื่น ชาวโลกจงเข้าใจเอย!