เล่านิทาน
เมื่อก่อนนี้มีผู้เฒ่าคนหนึ่ง จะไหว้พระไหว้เจ้าอยู่เสมอ บางครั้งก็ทำกุศลบ้าง แต่ขณะที่ผู้เฒ่าไหว้เจ้าหรือให้ท่านกุศลนั้น ก็จะเตรียมสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง จะจดบันทึกถึงงานกุศลที่ได้ทำไปแล้วอย่างชัดเจน เหมือนกลัวว่าจะหลงลืมไปอย่างนั้น โดยที่บ้านของเขามีคนมาก แต่ละครั้งที่จุดธูปปักธูปก็ให้คนจุดให้ปักให้ เมื่อผู้เฒ่าสวดมนต์อากาศร้อนก็ต้องให้คนคอยพัดให้ แต่ละครั้งที่ทำทานก็เพียงแต่สั่งการ ให้คนอื่นไปเหนื่อยแทนก่อนที่ผู้เฒ่าจะสิ้นอายุขัย ก็จะสั่งลูกหลานไว้ว่า เมื่อตนสิ้นอายุขัยแล้วก็ให้เอาสมุดจดบันทึกคุณงามความดีนี้ใส่ลงในโลงศพ เพื่อสะดวกที่จะทวงบุญกุศลได้ง่ายจากยมบาล ชาติหน้าจะได้เกิดเป็นคนมีเงินอีก ต่อมาอีกไม่กี่เดือนก็ตายลงจริง ๆ ลูกหลานก็ทำตามที่เขาสั่งไว้ ทั้งยังทำกงเต็กเสียยิ่งใหญ่
ภายหลังเมื่อผู้เฒ่าไปถึงยมโลกก็ปรากฎว่าสมุดบันทึก ผลบุญติดไปด้วย เพื่อนำมาคิดบัญชีกับท่านยมบาล ท่านยมบาลก็สั่งให้ยมฑูตพาไปดูผลบุญ ก็พบเห็นแต่เศษกระดาษเต็มไปหมด ไม่ปรากฎเห็นกระดาษเงินกระดาษทองที่ลูกหลานเผามาให้ ไม่มีเรือบินไม่มีรถยนต์ มีแต่ขึ้เถ้า ผลบุญเมื่อก่อนก็ไม่เห็นมีแม้แต่น้อย ผู้เฒ่าจึงเปิดสมุดบันทึกเพื่อตรวจดู ทั้งหมดไม่มีผลตอบสนองทำให้รู้สึกมึนงงไม่เข้าใจ ยมฑูตก็ชี้ที่สมุดบันทึกแล้วพูดว่า ตอนท่านมีชัวิตอยู่ ทุกวันที่จุดธูปไหว้พระ ท่านไม่ได้ทำเองเลยสักนิด ทุกอย่างมีแต่คนทำให้ แล้วกุศลจะมีได้อย่างไร การปักธูปก็เหมือนกัน สวดมนต์ก็เช่นเดียวกัน ก็ยังให้คนอื่นเขาพัดเย็นให้ อย่างนี้จะมีบุญอะไร เวลาให้ทานก็แย่งชื่อเสียง แต่ไม่ได้ลงมือทำ แถมยังจดบันทึกเป็นบุญกุศลไว้ทุกวัน กลัวตนเองจะลืมมีคำกล่าวว่า “ทำกุศลอยากให้เคนเขารู้ ไม่ใช่กุศลแท้” เป็นเพราะท่านอยากได้ชื่อว่าทำกุศล ผลสุดท้ายก็เห็นแต่เศษกระดาษ ทั้งหมดล้วนเป็นความฝันว่างเปล่า
