ครั้งที่ 5 แดนชั้นสาม

          “พ่อแม่ควรกวดขันสั่งสอน   เด็กอายุสั้นน่าสงสาร”               

             องค์ชายสามนาจาแห่งฟ้าทักษิณ เสด็จลงประทับทรง กลอนว่า            

                ตายตั้งแต่ยังเยาว์เพราะเหตุใด             

ทำบาปไว้อายุถูกตัดสั้นนักหนา             

เล่นตลกกับวิญญาณไร้เมตตา             

ขังกายาเมืองตายโหงรับอบรม             

อาจารย์ : ศิษย์ข้าได้เอกสารของญาติธรรมที่ส่งมาจากที่ต่าง ๆแล้ว อาจารย์ก็ได้จัดส่งต่อไปยังเมืองตายโหง ตอนนี้ก็ได้รับการตอบรับเพื่อจัดอันดับการพบหน้า ด้วยจำนวนจำกัดให้พอดีกับเวลาและการแต่งหนังสือ แล้วอาจารย์จะดำเนินการชี้แนะสำหรับคืนนี้จะได้พบกับญาติผู้ตายที่อยู่สถานธรรมที่นี่             

หยงปี่ : เรียนถามอาจารย์ ใจความการตอบรับของเมืองตายโหงมีว่าอย่างไร และผู้ตายเป็นญาติกับใครในสถานธรรมที่นี่             

อาจารย์ : ใจความส่วนใหญ่มีว่า ใครถึงกำหนดแล้วส่งต่อให้กับยมบาลบ้าง ใครไม่ได้ไปที่เมืองตายโหงบ้าง กับใครที่มีกำหนดโทษอยู่ที่เมืองตายโหงอีกนานเท่าไรบ้าง กับการจัดระเบียนเวลาได้พบหน้ากันอย่างเช่น คุณอาของศิษย์หลินจินอี่ คืนนี้ก็จะได้พบหน้าไปกันเถอะ ประทานแพรฟ้าปกป้องตัว ศิษย์ข้าหลับตาเสีย ออกเดินทางได้....ถึงเมืองตายโหง ลืมตาได้             

หยงปี่ : ครับ....อาจารย์ ผู้ที่แต่งตัวเหมือนพนักงานธุรการที่อยู่ข้างหน้าคงคิดพาเราไปหาพวกวิญญาณผีกระมัง             

ธุรการ : ได้รับคำสั่งจากเจ้านายฝ่ายธุรการของเมืองตายโหงให้มานำท่านอาจารย์และศิษย์เข้าเมืองตายโหงที่แดนขังสามเพื่อพบหน้ากับวิญญาณผีหนายหลินเฉาชุน             

อาจารย์ : คงเหน็ดเหนื่อยท่านแล้ว (เราศิษย์อาจารย์เดินติดตามเจ้าหน้าที่ธุรการเข้าไปในเมืองตายโหงผ่านมาทางศาลสืบสวนแล้วมุ่งไปทางประตูบานใหญ่ เข้าสู่ระเบียงทางเดิน สุดทางจะแลเห็นอาคารสำนักงานใหญ่หลังหนึ่ง มีเจ้าหน้าที่ฝ่ายธุรการก้มหน้าก้มตาทำงาน และก็มีผีพนักงานเดินโต๊ะเดินไปมาระหว่างโต๊ะ เจ้าหน้าที่ธุรการพาเราผ่านด่านตรวจสอบแต่ละด่านก็จะยื่นหนังสือคำสั่งออกมาตลอดเส้นทางไม่มีอุปสรรคใด ๆ)               

หยงปี่ : แปลกประหลาดมาก แต่ละห้องก็เหมือนห้องเรียนในเมืองมนุษย์เรา แถมยังแบ่งแผนกเป็นวิทย์ ศิลป์ ตลอดจนถึงสนามกีฬา คงจะบอกได้ว่าเมืองตายโหงคือโรงเรียนกระมัง             

ธุรการ : จุดนี้ขออนุญาตให้ข้าพเจ้าได้อธิบาย เมืองตายโหงแบ่งออกเป็นแดนขัง 4 ชั้น ตายโหงแต่ละชั้นแบ่งออกเป็น 4 แดน แต่ละแดนแบ่งออกเป็น 4 ห้อง แต่ละห้องก็มุ่งตรงประเด็นสาเหตุการตายของผีเพื่ออบรม             

หยงปี่ : ช้าก่อน....ช้าก่อน ท่านพูดแบบนี้ศิษย์ก็ถูกเจ้าตัวเลขนี้ล่อเสียงงไปเลย ขอให้ท่านยกตัวอย่างเพียงย่อ ๆ ก็พอ             

ธุรการ : ก็พูดถึงวิญญาณผีที่จะพบหน้าในวันนี้ก็แล้วกัน เขามีชีวิตอยู่แค่ 9 ปี แต่อายุขัยมีกำหนด 30 ปี ดังนั้นเขาต้องถูกขังไว้อีก 21 ปี แดนขังมี 4 ชั้น แต่ละชั้นขัง 20 ปี เวลา 21 ปีจึงถูกขังในแดนขังสาม สาเหตุการตายของเขา ตายจากถูกแรงภายนอกทำให้ตาย หรือถูกเชื้อโรครุกล้ำจนตาย หรือฆ่าตัวตาย ตายจากสาเหตุอะไรก็ถูกแยกเข้าเขตของชั้นนั้นจากนั้นก็แยกอีกครั้ง ขึ้นอยู่กับความหนักเบาจากห้องที่ 4 ถึงห้องที่ 1 เขตที่แบ่งก็นับจากเขต 4 ไปถึงเขต 1 คือจากเขต 4 เลื่อนไปเขต 3 เลื่อนไปเขต 2 และเขต 1 ตามลำดับ พูดฟังง่าย ๆ ก็คือ เลขเขตลดลง โทษก็เบาลง             

หยงปี่ : อย่างนี้ศิษย์ก็เข้าใจ  แต่ทว่าแบบนี้วิญญาณผีก็ตรวจพบได้ยาก             

ธุรการ : เมื่อแบ่งประเภทแล้วก็ไม่ยาก แต่ก็ยุ่ง ถึงแดนขังสามแล้วหมดหน้าที่แล้ว ขอให้เจ้าหน้าที่ที่นี่รับงานต่อ ท่านทั้งสองลำบากหน่อยนะ             

อาจารย์ : ท่านเหน็ดเหนื่อยมากแล้ว เชิญตามสบาย             

หยงปี่ : (เมื่อพนักงานธุรการกลับไปแล้ว ก็สอดส่ายไปทั่ว ก็เหมือนพบตัวเองพักผ่อนอยู่ในห้องว่างห้องหนึ่ง ขณะนั้นผีเจ้าหน้าที่ตนหนึ่งเข้ามาทางประตูหนึ่งด้วยหหน้าตาดุร้ายไม่คุ้นตานักอายุประมาณวัยกลางคน)               

อาจารย์ : หยงปี่ ! คนนี้คือเจ้าหน้าที่ควบคุมที่นี่ เด็กที่อยู่ด้านหลังเขาก็คือหลินเฉาชุน             

เจ้าหน้าที่ : อาจารย์และศิษย์มาถึงที่นี่ นับเป็นเกียรติอย่างยิ่งวิญญาณผีอยู่ที่นี่ ขอเชิญอาจารย์และศิษย์สอบถามได้             

อาจารย์ : ขอบคุณท่านเจ้าหน้าที่ที่ให้ความสะดวก ก็ขอรบกวนหน่อยละ             

หยงปี่ : ท่านนี้จะเรียกว่าอย่างไรดี ดูก็แค่อายุเด็ก 9 ขวบ แต่ก็เป็นคุณอาของเพื่อนร่วมปฏิบัติธรรม จะเรียกว่าอย่างไรดี เอาเป็นว่า คุณหลินก็แล้วกัน             

เด็กน้อย : มิกล้า ผีเมืองตายโหงรับไม่ไหว เรียกตามสะดวกดีกว่า             

หยงปี่ : พูดกันไปนอกเรื่อง ก่อนที่ผมจะมาเมืองตายโหง พี่หลินจินอี่ได้ฝากผมมาถามท่านว่าอยู่ที่นี่ลำบากไหมใ ต้องการให้เขาทำอะไรให้ไหม เพราะมาระยะหลังนี้เขาถูกพวกผีรังควานถามพระถามเจ้าก็บอกว่า ท่านต้องการส่วนบุญจากเขาเพราะว่าตอนเขายังเด็ก ๆ อยู่ ถูกยกให้เป็นลูกท่าน             

เด็กน้อย : อยู่ที่นี่ลำบากมาก ชาวบ้านเขารู้เพียงว่าที่เมืองนรกโทษทัณฑ์หนักมาก สิบแปดนรกโทษนั้นทารุณโหดร้ายวิญญาณผีต่างกลัวลานไปหมด ที่เมืองตายโหงแม้จะไม่มีโทษเช่นนั้น แต่ทว่าเน้นการอบรมตลอดเวลา ก็เหมือนตำรวจสอบสวนในเมืองมนุษย์ ใช้ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเป็นอาวุธ เพราะตลอดเวลาข้าพเจ้าได้รับการเซ่นไหว้จากเขา เราสองคนจึงมีความสัมพันธ์ของพ่อลูก ทำให้ข้าพเจ้านี้มีจิตที่คิดจะให้เขาช่วยเหลือ เพราะฉะนั้นเขาจึงถูกรบกวน เพราะวิญญาณข้าพเจ้าถูกขังที่เมืองตายโหงไม่สามารถติดต่อโดยตรงกับญาติบนโลกได้ จึงต้องแอบติดต่อ ก็อาศัยแรงแห่งความคิดถึงรบกวนจิตเดิมของเขา เพราะฉะนั้นเขาจึงรู้สึกเช่นนั้น รบกวนท่านกลับไปบอกเขาว่า ใกล้ ๆ จะพ้นจากการจองจำแล้วก็จะถูกส่งไปเมืองนรกเพื่อกำหนดบาปบุญ ไม่รู้ว่าจะได้กำนดโทษหรือรางวัล             

หยงปี่ : อาจารย์ครับ ! การอบรมสั่งสอนของเมืองตายโหงมีประโยชน์อะไร             

อาจารย์ : มีความหมาย 2 ประการ ที่เขาบอกว่าสอบสวนจนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเป็นการลงโทษให้ทุกข์ลำบาก เป็นประการแรก อีกอย่างก็คือ เขาจะได้จดจำตลอดไปว่าอย่าได้ผิดพลาดแบบนี้อีก จนกว่าจะพ้นกำหนดก็จะถูกส่งไปยังเมืองนรกเพื่อกำหนดโทษหรือรางวัล เมื่อได้เกิดเป็นคนอีกจะได้จดจำโอวาทนี้ได้เป็นประการที่สอง             

หยงปี่ : ศิษย์จำได้ว่าตอนจะกลับไปเกิดนั้นต้องดื่มน้ำลืมจิตแล้วจะจดจำเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร             

อาจารย์ : อธิบายได้โดยง่าย นั้นคือต้องบังคับให้รับการอบรม เพื่อให้ความจำนี้ฝังลึกอยู่ในวิญญาณ เจ้าอย่าเอาความมหัศจรรย์ที่ดื่มน้ำลืมจิตแล้วความจดจำนี้จะหายไปเลย แต่ภาวะปกติของคนจะมีความรู้สึกเช่นนี้ ฉับพลันระหว่างจิตวิญญาณที่ลึก ๆ จะมีพลังส่งเสริมขึ้น ถ้าเจ้าไปรับงานบางอย่างหรือกระทำต่องานบางอย่างจะมีความรู้สึกว่าคุ้นเคยหรือรู้สึกว่าไม่ชอบนี่คือผลบังคับอบรมจิตละ             

หยงปี่ : หรือท่ามกลางเรื่องราวบางอย่าง คนเรามักเกิดคิดได้อะไรบางอย่างเกิดขึ้นฉับพลัน ทำให้เรานี่สะดุ้งหรือเป็นกังวล พูดแบบนี้ถูกไหมอาจารย์ ศิษย์เข้าใจผลที่เกิดจากการกระทำแบบนี้ได้แล้ว ตอนนี้ขอให้ข้าพเจ้าได้เรียนถามคุณหลิน คุณถูกขังที่นี่มีกำหนดนานแค่ไหน และอะไรทำให้ท่านตายโหงได้             

เด็กน้อย : รู้จากที่ศาลสอบสวน ข้าพเจ้าควรมีชีวิตที่อุดมสมบูรณ์และก็มีภรรยา 2 คน แต่เพราะก่อนจะมาเกิดนี้เป็นคนเลวร้ายมาก ชอบที่จะแหย่เล่นพวกสัตว์เล็กโดยไม่มีสาเหตุ จนกระทั่งทำให้พวกมันถึงแก่ความตาย มีอยู่ครั้งหนึ่งตีแมวตายไปตัวหนึ่งแถมชอบทุบรูปพระรูปเจ้าแตก เพราะฉะนั้นชีวิตกำนหดไว้ว่ามีอายุขัย 59 ปี แต่พออายุ 9 ขวบก็กลายเป็นผีตายโหงแล้ว             

หยงปี่ : อย่างนี้คุณก็ใกล้ที่จะพ้นจากเมืองตายโหงแล้ว แต่ตามกำหนดแดนขังชั้น 3 ตัวเลขมากขึ้นการฝึกฝนก็หนักขึ้น             

เด็กน้อย : ใช่แล้ว ! ก็เพราะทำบาป ฟ้าจึงตัดรอนอายุขัย ยิ่งทุกข์หนักเข้าไปอีก             

อาจารย์ : วันนี้ได้รับความช่วยเหลือจากลูกบุญธรรมศิษย์หลินจินอี่แต่งลงในหนังสือเล่มนี้ เป็นโอกาสได้สร้างบุญอย่างดี เจ้าก็มีความหวังแล้ว             

เด็กน้อย : ใช่ครับ ! ขอเตือนชาวโลกเสียที่นี่ คนที่เป็นพ่อแม่เมื่อมีลูกก็ต้องคิด ต้องสั่งสอนควบคุมให้ดี อย่าให้เด็กได้เล่นรังแกสัตว์เล็ก และยิ่งต้องไปทำลายรูปพระรูปเจ้า เอาตัวอย่างแบบข้าพเจ้า ใจของพ่อแม่จะทนได้อย่างไร             

อาจารย์ : พอแล้ว วันนี้เหน็ดเหนื่อยจากการงาน การแต่งหนังสือหยุดเพียงแค่นี้ ศิษย์ข้าหลับตา อาจารย์จะส่งเจ้ากลับสถานธรรม.....ถึงสถานธรรม ข้ากลับละ