วงเวียนกรรมของสัตว์โลก ครั้งที่6

ลิงป่ากระโดดโลกเต้นมือไวเยี่ยงขโมย ไต่ไม้คว้าลมเหน็บหนาวร้องลาภหาย

อรหันต์จี้กงเสด็จประทับทรงวันที่ 30 พ.ค. 2524 กลอนว่า

   วันเดือนผ่านไม่คอยเวรระงับ

ด่านลี้ลับพบได้จิตพุทธะ

สวรรค์พบหนทางอริยะ

คนขยะรำลึกคุณอาจารย์

อันธพาลก่อกรรมต้องโทษติด

สำนึกผิดต่อหน้าพระรีบกลับการ

จิตขุ่นมัวบังแสงตัดนิพพาน

สรงสนานจากกิ่งหลิวล้างมลทิน

อรหันต์จี้กง :สุภาษิตมักพูดว่า “หัวใจไม่โบราณ” คำว่า “โบราณ” ดีอยู่ตรงไหน? ปากประตูใจเป็นสี่แยกเป็นสัญษณ์ของคนมีศีล คนเดี๋ยวนี้ไม่โบราณหมายความว่าคนเดี๋ยวนั้ไม่แขวนไม่กางเขนแล้ว ไม่เกรงกลัวพระเจ้าเฝ้ามองดู คนที่แสดงธรรมนั้นน้อยลงไปมาก ทันสมัยนั้นดูก็ดี แต่ทว่ารูปร่างกายเดิมนั้นดูไม่ทันสมัยเลย ภายนอกการแต่งตัว อาหาร ที่อยู่นั้นแต่งใหม่ได้แต่หัวใจสีแดงดวงเก่าอันนี้ ถ้าหากเปลี่ยนใหม่แล้วละก็ไม่เหมาะกับร่างกายเก่าๆ ร่างนี้ก็จะกลายเป็น "หัวใจเสีย” ก็ต้องเข้ารักษาโรคเกี่ยวกับ “หัวใจไม่โบราณ” นอกจากต้องแขวนไม้กางเขน ถ้าไม่เช่นนั้นก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้ วิทยาการสมัยใหม่ช่วยให้มนุษย์ชาติหาความสบายได้ อันนี้น่ายินดีในทางกลับกันวัตถุเจริญรุดหน้าจิตใจกลับถอยหลัง นักวิทยาศาสตร์ค้นคว้าจนสุดความสามารถ เพื่อพัฒนาชีวิตของมนุษย์ให้ดียิ่งขึ้นแต่ว่าการตกต่ำของธรรมะนี้ ต่างก็ระอาสุดแก้ไข อันที่จริงแล้วความโลภมากของสรรพสัตว์นั้นมาจากวิทยาการก้าวหน้าสมัยใหม่ต้องอาศัยศาสนาเป็นยารักษาโรคนี้ เพราะฉะนั้นศาสนาและวิทยาศาสตร์จึงเป็นพลังอำนาจที่มีอยู่ในพิภพ ต่างก็เสริมสร้างไม่ขัดกัน ทั้งสองฝ่ายผลิตเพื่อความสวยงามของมนุษย์ แต่ภายใต้เครื่องจักรนี้ “จิตใจ"” แปดเปื้อนคราบน้ำมัน ใช้น้ำล้างไม่ออก ทำให้ธรรมชาติถูกแปดเปื้อนจนเปลี่ยนสภาพไปก็มีไม่น้อย นอกจากศาสนาจักรเท่านั้น จะสามารถแก้ไขปรับปรุงได้ส่วนร่างกายก็มีวิทยาการเสริมแต่ง ศาสนาเป็นสิ่งจำเป็นของชีวิตที่จะยึดเหนี่ยว

หยางเซิง :อาจารย์พูดถูก ผมอยากดูการบำบัดโรค “หัวใจไม่โบราณ” เห็นทีต้องหาพระพุทธเจ้าโบราณมาช่วย

อรหันต์จี้กง : ความโบราณของข้าก็ไม่เลวใช่ไหม? ฮาฮ้า! รีบขึ้นประทุมทิพย์ออกเดินทางกันเถอะ

หยางเซิง : ไม่ทราบวันนี้จะไปไหน?

อรหันต์จี้กง :วันนี้ก็คงขึ้นเขาไปล่าสัตว์กันดีกว่า

หยางเซิง :อาจารย์ชอบพูดล้อเล่น อรหันต์คิดล่าสัตว์มิเพี้ยนไปหรือ?

อรหันต์จี้กง :เดี๋ยวนี้นักบวชจำนวนไม่น้อยก็ยังมี “ธรรมะไม่โบราณ เลย ในจิตใจพกแต่มีดคม ไม่อาศัยเมตตากรุณาช่วยกู้ชาวโลก วิญญาณเลวทรามทุกหนทุกแห่งจิตทรามไม่ซื่อสัตย์สร้างแต่อกุศล คนพวกนี้ก็พกธนูไว้หน้าพระพุทธรูปแล้วสวดมนต์ น่าหัวเราะจริงๆ วันนี้ฉันคิดจะขึ้นเขาไปล่าสัตว์ล่าสัตว์ที่ไม่เหมือนชาวบ้าน คือ ล่าสัตว์ “ใจลิง”

หยางเซิง : คำพูดของอาจารย์ช่างเต็มไปด้วยกุโศกโลบาย

อรหันต์จี้กง : เดินทางเถอะ.....ถึงที่หมายแล้ว

หยางเซิง :ข้างหน้ามีลิง 3-4 ตัวอยู่บนต้นไม้ กำลังหลับอยู่ยังไม่รู้ตัวว่าเรามา

อรหันต์จี้กง : ฉันจะปลุกให้ตื่น ถ้าไม่ยังงั้นมันก็เอาแต่นอนฝันหวาน ลิงเอ๋ยตื่นเถอะนายพรานมาแล้วรีบหนีเร็ว

หยางเซิง :อาจารย์เอาพัดเคาะที่หัว พวกมันตื่นขึ้นตกใจใหญ่ลูกตาคู่นั้นดูเหมือนถูกผีหลอก

อรหันต์จี้กง :เราเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ ทำให้มันตกใจฉันเสกให้มันตื่นจะได้มีการระลึกถึงอดีต

หยางเซิง : ผมเห็นลิงกระปรี้กระเปร่า มันกินน้ำตาลอ้อย ถั่วลิสง กล้วย รู้จักปลอกเปลือกอันนี้เพราะเหตุใด

อรหันต์จี้กง : ใจของคนเรียกว่า “ใจลิง” ใจของลิงก็เรียกว่า “ลิงใจ” หนังสือ 2 ตัวเหมือนกันเพียงแต่กลับกันเท่านั้น ลิงรูปร่างคล้ายคน มันได้อารมณ์จากคนอาจพูดว่ามันแบ่งวิญญาณไปจากคนก็ได้ พวกมันมือไว้เวลากินของมีท่าทางดี

หยางเซิง :ผมคุยกับมันได้หรือยัง

อรหันต์จี้กง :พวกมันตื่นแล้ว ถามได้เลย

หยางเซิง :พวกลิงทั้งหลาย ตอนนี้รู้สึกอย่างไร

ลิง :กำลังนอนฝันได้ยินเสียงคน แล้วถูกตีทีหนึ่ง ตกใจตื่นขึ้นในสมองพบความว่างเปล่าแล้วค่อยๆ ระลึกได้จนรู้ว่าผู้ที่ตีเราคือ อรหันต์จี้กง แต่ฉันยังไม่รู้จักท่าน

หยางเซิง :ฉันเป็นคนสำนักเซินเต๋อถังเมืองไถจง ได้รับคำสั่งมากับอาจารย์เพื่อจัดทำหนังสือ “วงเวียนกรรมของสัตว์โลก” วันนี้มีวาสนามาพบเธอ ช่วยเล่าอดีตชาติให้ฟังหน่อยเพื่อเตือนสติชาวโลก

ลิง :ขอโทษที่เสียมารยาท ขออภัยด้วยท่านหยางผู้ใจกุศล เราเกิดในป่าลึกสบายดี ทุกวันกระโดดโลดเต้นกับเพื่อนๆไต่ต้นไม้หาผลไม้กิน ผ่านชีวิตด้วยความสุข แต่กลัวงูพิษกับนักล่าสัตว์ ถูกนักล่าจับไปต้องจากเพื่อนฝูง ตอนนี้เลยย้ายไปอยู่ที่ป่าลึกๆ ไม่กล้าใกล้ผู้คน

อรหันต์จี้กง :ชาวบ้านชอบรังแกสัตว์อ่อนแอ พอพบสัตว์เล็กก็รีบจับ ถ้าพบเสือ สิงห์ กระทิง พวกมันจะหนีไปไหน? ชาวบ้านก็มีจิตเมตตา พบพวกสัตว์เล็กอ่อนแอที่ไม่มีภัยต่อคนก็จะให้การคุ้มครองดูแล ให้มันอยู่อย่างเสรี ก็มีเมตตาจิตสร้างกุศล

หยางเซิง :พวกเธอทำไมเกิดเป็นลิง ช่วยเล่าให้ฟังเพื่อเตือนสติชาวโลก

ลิง :พูดถึงก่อนแล้วอายจังเลย แต่! เพื่อเตือนสติชาวโลก อย่าเลียนแบบนิสัยเลวของผม พูดให้ฟังก็ได้ชาติก่อน เป็นนักปีนกำแพงรั้วบ้าน ยังชีพด้วยการขโมย พอตกกลางคืนก็ไต่ปีนรั้วเข้าบ้านคนอื่น เงินทองที่ได้ก็เอาไปซื้อเหล่ากิน ผ่านพ้นไปชีวิตหนึ่ง เคยถูกจับเข้าคุกครั้งหนึ่ง ดีที่เคยถูกติดคุกมาแล้วชาตินี้เลยไม่ต้องถูกขังในกรงเหล็ก ให้คนชมเล่น ตลอดชีวิตขโมยของนับไม่ถ้วนมีทั้งเงินทอง ธนบัตร เสื้อผ้า โทรทัศน์ เทป จักรยานยนต์และรถเก๋ง พอตายลงยมบาลจับไปดูที่กระจกส่องบาปปรากฎความชั่วออกมาอย่างชัดเจนมาก จำนนด้วยหลักฐาน ก็ต้องสารภาพผิด ต้องรับโทษหนักในนรก 5 ปี ยมบาลว่าผมชอบปีนป่ายต้นไม้กำแพง จึงให้มาเกิดเป็นลิงเนื่องจากชาติที่แล้วชอบกินเนื้อสัตว์มาก ตอนนี้บุญหมดก็ต้องอาศัยผลไม้ยังชีพไปวันๆ พวกที่คอยรับซื้อของโจร ก็ต้องเกิดเป็นลิงเป็นเพื่อนผมตอนนี้เหมือนกัน

อรหันต์จี้กง :เธอชาติก่อนปีนป่ายจนชำนาญ มือไม้ว่องไว้ชาตินี้ก็เกิดเป็นลิงก็สมแล้วนี่ พวกที่รับจำนำของโจร ก็มีจิตเหมือนกันมักจะอยู่ด้วยกัน ชาติก่อนกินเนื้อสัตว์มากมาย พวกที่ได้มา “ไม่ถูกต้อง” ถูกพวกเธอใช้จนหมดแล้ว ชาตินี้ก็ลงโทษให้กินใบไม้ ผลไม้เป็นการลงโทษ ก้มหน้าชดใช้กรรมเถอะ

หยางเซิง :พวกนี้รับโทษไม่นานแล้วก็กลับมาเกิด ตอนผมเที่ยวเมืองนรก ดูเหมือนไม่เคยได้ยินท่านยมบาลพูดเลย

อรหันต์จี้กง :เพราะหนังสือ “เที่ยวเมืองนรก” เจาะจงแต่โทษหนัก เพราะฉะนั้นยมบาลไม่ได้พูดให้ฟัง พวกที่รับโทษระยะสั้นก็มี บางคนก็รีบไปเกิดเป็นสัตว์ปีกหรือสัตว์สี่เท้าเลย เพราะเวลาเหลือน้อย ถ้าจะพูดละเอียดหนังสือก็แต่งไม่จบ พูดแต่พอสังเขป

หยางเซิง : เพราะเหตุนี้เอง เมื่อกี้เจ้าลิงบอกว่าชาติก่อนติดคุกชาตินี้เลยไม่ต้องถูกขังกรง ถ้างั้นพวกที่ชาวบ้านเลี้ยงไว้ในกรงกับสวนสัตว์ ก็เป็นพวกปีนป่ายกลับชาติมาเกิดซิ

อรหันต์จี้กง :อันนี้ก็ไม่แน่ แต่ชาวบ้านเลี้ยงไว้คอมักมีห่วงผูกโซ่ผูกไว้บนปลายเสาก็มี ในสวนสัตว์ก็มีชีวิตอยู่แต่ในกรงชาวโลกอยากมีชีวิตแบบนี้ไหมละ? พวกมันต้องมีบาปติดตัวมาเชื่อแน่ว่า ถ้าเปิดประตูให้พวกมัน ก็จะวิ่งไปในที่ต่างๆกันเพราะฉะนั้นจึงพูดว่า “การเกิดเป็นคนนั้นยากแสนยาก” ปัจจุบันคนไปไหนก็มีรถราแทนขา กินก็มีทั้งของสดๆ จากทะเลป่าเขาใส่เสื้อผ้าสวยๆ ดีๆ ถ้าหากไม่สร้างกุศล ถ้าหากพลาดจากร่างคนเกิดเป็นสัตว์ ก็น่าสงสารมิใช่หรือ? ดูชีวิตสัตว์ต่างจากคนมากมาย เพราะอย่างนั้นคนถึงถือว่าเป็นสัตว์ประเสริฐพุทธพจน์กล่าวว่า “ศูนย์กลางแผ่นดินหายาก ธรรมะก็พบยากการโปรดสัตว์ก็ยาก” อันนี้ชาวโลกก็ได้พบแล้วจึงพูดว่าเกิดสามชาติมีบุญมากนัก เกิดในแดนศิวิไลควรสร้างสมกุศลบำเพ็ญเพียร โปรดตนเองแล้วก็โปรดผู้อื่น จะได้ไม่ละอายต่อตนเอง จะได้ไม่เสียเวลาของชีวิต จะแต่งเพลงให้ชาวโลกไว้พิจารณาบทหนึ่ง: 1.ชาวโลกล้วนรู้ อรหันต์นั้นดี พอมีลาภยศก็ลืมแล้ว

จากอดีตถึงปัจจุบันขุนพลขุนนางอยู่ที่ไหน ป่าช้ากอหญ้ากลบกลืนไป

2.ชาวโลกล้วนรู้ อรหันต์นั้นดี พอมีเงินมีทองก็ลืมแล้ว

ตลอดชีวิตสะสมเท่าไรก็ไม่พอ จนกระทั่งสองตาหลับลงไป

3. ชาวโลกล้วนรู้ อรหันต์นั้นดี พอมีเมียรักก็ลืมแล้ว

ท่ายยังอยู่พูดรักมิรู้ลืม พอท่านตายหล่อนตามผู้อื่นไป

4. ชาวโลกล้วนรู้ อรหันต์นั้นดี พอมีลูกหลานท่านก็ลืมแล้ว

โบราณมาใจพ่อแม่นั้นมีแน่ ลูกกัตญญูนั้นใครเคยเห็น

หยางเซิง :ฟังซิ อาจารย์ขับเพลงนี้ขึ้นมาก มีความรู้สึกกินใจคนดี

อรหันต์จี้กง :เธอจะถามลิงตัวอื่นก็ได้นี่

หยางเซิง :ดีละ อยากถามพี่ลิงนี่หน่อย จะสามารถบอกได้ไหมว่า ชาติก่อนผ่านชาติมาอย่างไรบ้าง?

ลิง :ท่านอรหันต์จี้กงกับท่านหยางเซิงผู้ทรงศีล หากจะต้องการเพื่อปลอบชาวโลก ฉันก็จะบอกละ ฉันชาติก่อนอาศัยอยู่ที่หวินลิน มีอาชีพเป็นชาวนา พี่น้อง 4 คน ฉันเป็นคนโตที่สุดเรียนชั้นมัธยม สมองค่อนข้างฉลาด พ่อป่วยหนักก่อนจะตายสั่งว่า มีนาอยู่ 2 แปลง ให้แบ่งให้น้องเท่าๆ กันฉันฟังภรรยายุแหย่ใจเกิดโลภขึ้นมา ฉันก็เลือกที่นาที่ดีที่สุดและยังเอาที่นาที่ควรเป็นของน้องโอนมาเป็นชื่อของผมหมดพอพ่อตายลง ทุกอย่างก็โอนเรียบร้อย พวกน้องๆ พอรู้เรื่องเข้า เกิดทะเลาะเบาะแว้งกัน ฉันเกิดโมโหไล่ตีน้อง พวกน้องมีใจกตัญญู ไม่อยากเอาเรื่องในบ้านประจานให้คนนอกได้รู้ได้แต่อดทนเอาไว้จากนั้นพี่น้องก็ขาดกัน ต่างแยกย้ายกันไปเมื่อฉันได้มรดกมาคนเดียว แต่ละปีมีรายได้เข้ามามาเลยติดนิสัยการพนัน จากน้อยค่อยๆ ถลำลึก ลูกเมียเตือนก็ไม่ฟังในที่สุดก็ถอนตัวไม่ขึ้น ตกอยู่ในวงการพนัน จนกระทั่งบ้านก็ขายหมด ลูกเมียก็แยกจากไป เพื่ออาหารประทังชีวิตฉันเลยไปเป็นกรรมกรโรงงานเหล็กมีอยู่วันหนึ่งทำงานพลั้งเผลอ ถูกแผ่นเหล็กทับตาย วิญญาณถูกยมทูตขาว-ดำจับไปนรก ถูกลงโทษเนื่องจากไม่กตัญญู ไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของพ่อ ทำให้พ่อตายนอนตาไม่หลับ ไม่มีความซื่อสัตย์ต่อพี่น้อง ถูกภรรยายุยง เห็นแก่โลภ ทำให้ขาดพี่ขาดน้อง ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องหมดไป สูญเสียความรัก ได้รับโทษหนัก อันสุดท้าย ติดการพนัน ภรรยาห้ามไม่ฟัง ทำให้บ้านแตกสาแหรกขาด โทษมหันต์ ถูกทำโทษ 20 ปี พอพ้นโทษก็ไปเกิดเป็นลิง เดี๋ยวนี้ก็ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ไม่มีบ้านช่อง มีแต่มือเปล่า อยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง คิดแล้วก็ซ้ำใจ สำนึกได้ว่าทำผิดไว้มหันต์ขาดความรัก เมตตา วันนี้จึงได้รับโทษขนาดนี้

อรหันต์จี้กง : ไม่ต้องเสียใจหลั่งน้ำตา ฉันจะเสกเป่าให้สงวนตัวไว้ให้ดี ชาติหน้าเกิดเป็นคนจะได้ไม่มีโรคภัยมากมายก็ดีแล้วหยางเซิง กลับสำนักเถอะ

หยางเซิง :ครับผม

อรหันต์จี้กง :ถึงแล้ว วิญญาณกลับเข้าร่างเดิม