ครั้งที่ 1 พระจี้กงนำชิวเซิงไปทัศนาเมืองนรก

    พระจี้กงประทับทรง วันที่ 17 มกราคม 2527

เส้นหนทางสู่ แดนสวรรค์ ใช่เหลือเข็ญ

ชายบำเพ็ญ คุณธรรมสิบ ประเสริฐลํ้า

หญิงบำเพ็ญ แม่บ้านสี่ คุณธรรม

แลทั้งสาม เชื่อฟัง อย่าละเลย

 

พระจี้กง :วันนี้อาตมา จะบรรยายถึงมูลเหตุความผูกพันของคนทรง คือ นายชิวเซิง ที่มีต่อการเข้าทรงลิขิต แต่ไหนแต่ไรมาแล้วนายชิวเซิงเป็นคนใจบุญสุนทาน มักจะเมตตาสงสารเพื่อนมนุษย์ที่มีความเป็นอยู่ยากแค้น เมื่อบริจาคทานก็ไม่เคยหวังผลตอบแทน ยิ่งกว่านั้นตำราคัมภีร์ทั้งสามศาสนา (พุทธ เต๋า ขงจื้อ) ยังได้ศึกษามาอย่างลึกซึ้ง บัดนี้ได้รับเทวโองการให้ลิขิตหนังสือ “ท่องอเวจี” ด้วยนายชิวเซิงชาติก่อนได้ตั้งปณิธานไว้ว่า จะโปรดสัตว์ผู้หลงเดินทางผิดให้หันสู่ทางธรรมะ ดังนั้นในวันนี้จึงได้มีความผูกพันเกี่ยวกับการทรงลิขิตหนังสือครั้งนี้

     เอาละ....คืนนี้อาตมาจะนำเธอออกท่องเที่ยว ชิวเซิงรีบทำจิตให้สงบ (พระจี้กงเอาพัดโบก 1 ที ปากก็ท่องคาถาพึมพำแล้วจิตวิญญาณของชิวเซิงก็ตามพระจี้กงไป)

ชิวเซิง :เมื่อครู่นี้กระผมถูกอาจารย์เอาพัดโบก 1 ที รู้สึกว่า ร่างกายเบาหวิวดุจสำลี อาจารย์ครับวันนี้เป็นวันออกท่องเที่ยวครั้งแรกของผม ผมมีความรู้สึกปลาบปลื้มยินดีอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะมาเปิดเผยสภาพการณ์อันแท้จริงของนรกอเวจีจึงไม่กล้าทำให้จิตฟุ้งซ่าน ขอให้อาจารย์โปรดชี้แนะส่งเสริมผมด้วย

พระจี้กง :ชิวเซิง....เธอไม่ต้องตื่นเต้น อาจารย์จะให้ยาเม็ด “จิตสงบ” แก่เธอเม็ดหนึ่ง

ชิวเซิง :หลังจากกินยาแล้วรู้สึกจิตใจปลอดโปร่งเย็นสบายขึ้นทันที ขอบพระคุณมากครับ

พระจี้กง :ชิวเซิง รีบหลับตา

ชิวเซิง :ขณะที่เดินทางอยู่นี้ รู้สึกคล้ายกับว่าลมอันหดหู่วังเวงมากระทบที่ขั้วหัวใจจนขนลุก

พระจี้กง :เอาละ.....ลืมตาได้แล้ว

ชิวเซิง :อาจารย์ครับ...ที่นี่เป็นที่ไหนครับ

พระจี้กง :นี่คือทางที่จะไปยังตำหนักพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์

ชิวเซิง :เล่าขานกันว่าในเมืองนรกนี่ล้วนแต่เป็นผู้ที่ตอนมีชีวิตอยู่ทำแต่กรรมชั่ว จึงต้องตกนรก ไฉนคนที่นี่หน้าตาจึงดูมีสง่าราศี ไม่มีแววของคนชั่วร้ายเลยแม้แต่น้อย

พระจี้กง :นั่นเป็นการเล่าขานที่คลาดเคลื่อนต่อความเป็นจริงคนเหล่านี้กำลังจะไปที่พระโพธิสัตว์แสดงธรรม เพื่อฟังพระธรรม จึงไม่มีลักษณะของคนทุกข์ร้อนแม้แต่น้อย เอาละ.....อาจารย์จะเรียกวิญญาณนักบุญมาสักคนหนึ่ง เธอสัมภาษณ์เขาดูได้

ชิวเซิง :ท่านลุงครับ ทำไมท่านจึงได้มาอยู่ที่นี้ แล้วกำลังจะไปที่ใดครับ

วิญญาณนักบุญ :ผมเป็นคนเมืองไถจุง ตอนเป็นมนุษย์ได้บำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ ไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ไม่มีความโลภ และทุกเดือนมักจะบริจาคเงิน และข้าวสารให้แก่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า พร้อมกับนำของเล่นที่เด็ก ๆ ชอบเป็นจำนวนมาก ไปบริจาคด้วย อยู่มาคืนวันหนึ่ง ได้เป็นไข้ไม่สบายขึ้นมาอย่างฉับพลัน และได้ตายด้วยความสงบหลังจากนั้นเจ้าพระภูมิได้กรุณานำทางไปยังเมืองยมโลก ซึ่งได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากท่านยมบาล โดยชมเชยว่าตอนผมเป็นมนุษย์ได้บำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ และบริจาคทานด้วยความรักและเมตตา ซึ่งเป็นเรื่องหายากยิ่ง และจัดเจ้าหน้าที่ให้นำผมท่องเที่ยวเมืองนรกจนทั่ว ต่อมาได้จัดให้ผมเข้าอยู่ในกลุ่มวิญญาณกุศล ได้ฟังเหล่าเทพ พรหม พระโพธิสัตว์ แสดงธรรมอยู่เสมอ ตอนนี้กำลังจะไปโรงธรรมเพื่อฟังธรรมะ

ชิวเซิง :อ๋อ....ที่แท้เช่นนี้เอง มิน่าจึงไม่มีลักษณะของความทุกข์ร้อนแม้แต่น้อย

พระจี้กง :เอาละ....เรารีบไปพบพระโพธิสัตว์กษิติครรภ์กันเถอะ

ชิวเซิง :อาจารย์ครับ.... ถ้าผมจะขอให้ท่านพระโพธิสัตว์แสดงธรรมเกี่ยวกับเรื่องราวของสถานธรรมจะได้ไหมครับ?

พระจี้กง :ย่อมได้ เธอรีบไปคารวะท่านพระโพธิสัตว์ก่อน

ชิวเซิง :สวัสดีครับ....กระผมชิวเซิงขอคารวะท่านพระโพธิสัตว์

พระโพธิสัตว์ :เจริญพร....ขอต้อนรับท่านจี้กงและชิวเซิงแห่งสำนักเซิ่งเทียน ที่ให้เกียรติมาเยือนถึงเมืองยม

พระจี้กง :ท่านพระโพธิสัตว์เกรงใจไปแล้ว อาตมาภาพได้รับพระราชโองการ ให้นำนายชิวเซิงมาเปิดเผยสภาพการณ์อันแท้จริงของนรกอเวจี หวังว่าท่านพระโพธิสัตว์คงจะเอื้ออำนวยความสะดวก

พระโพธิสัตว์ :แน่นอน

ชิวเซิง :ขอกราบเรียนถามท่านพระโพธิสัตว์ ท่านมีพระมหาปณิธานว่า “หากขุมนรกยังไม่ว่างเปล่าจักไม่บรรลุพุทธะ” กระผมอยากขอความกรุณาจากท่านพระโพธิสัตว์ได้โปรดเมตตาชี้ทางสว่างให้แก่สัตว์โลกเพื่อให้มวลมนุษย์รู้แจ้งสัจธรรม สามารถนำไปปฏิบัติ ทุกคนจะได้หลีกเลี่ยงการตกนรกโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์

พระโพธิสัตว์ :จิตใจงามอย่างเธอนี้ หาได้ยากยิ่งนัก เอาละ....เราจะอธิบายอย่างง่าย ๆ ถ้าหากมนุษย์ชาวโลกอยากจะหนีพ้นวังวนแห่งนรก ก่อนอื่นผู้ชายจะต้องปฏิบัติตามสายสัมพันธ์หลัก 3 และคุณธรรม 10 (อ่านปกใน) ส่วนหญิงก็ปฏิบัติตามเชื่อฟัง 3 และคุณธรรมแม่บ้าน 4 หมั่นสร้างบุญกุศล ละเว้นความชั่วต่าง ๆ เช่นนี้ ก็จะหนีพ้นวิถีแห่งนรกก้าวสู่หนทางแห่งสวรรค์

พระจี้กง : “ภัยพิบัติหรือโชคลาภนั้นไร้ประตูล้วนแต่ตนเรียกหาเอง” เนื่องจากชาวโลกปลงไม่ตก วางไม่ลงเรื่องความรักความชังและทรัพย์สินเงินทอง ดังนั้นจึงได้สร้างบาปมหันต์เมื่อตายแล้วจึงต้องตกนรก

พระโพธิสัตว์:เราจะนำท่านจี้กง และชิวเซิงไปทัศนาสถานธรรม (ขณะนี้พระจี้กง พระโพธิสัตว์ และชิวเซิงได้ไปถึงธรรมสถาน)

ชิวเซิง :อ้อโฮ...เป็นโรงบรรยายธรรมที่ใหญ่โตรโหฐานทีเดียว หนึ่งแถว...สองแถว...สามแถว...สี่แถว....ดูคล้ายกับห้องเรียนที่จุคนได้ 2-3 ร้อยคน บนเวทีมีพระอาจารย์ทางศาสนาพุทธรูปหนึ่งกำลังแสดงพระธรรมเทศนาแก่เหล่าวิญญาณ พระอาจารย์บนเวทีได้กล่าวอย่างจริงจังว่า “วันนี้อาตมาภาพรู้สึกยินดีมากที่มีโอกาสมาแสดงธรรมต่อท่านทั้งหลาย พวกท่านตอนเป็นมนุษย์ล้วนแต่เป็นคนดีมีศีลธรรม แต่น่าเสียดายที่ไม่รู้จักฝึกปฏิบัติทางพุทธธรรมอันเป็นการยกระดับจิตวิญญาณ ดังนั้นจึงยังต้องอยู่ที่นี่ก่อนเพื่อเริ่มต้นฝึกฝนกันใหม่”   (ชิวเซิงฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ถูกพระจี้กงเรียก “เราสมควรกลับได้แล้ว”)

ชิวเซิง :กราบเรียนถามท่านพระโพธิสัตว์ ทำไมที่เมืองยมนี้ ยังต้องจัดตั้งสถานที่บรรยายธรรมเช่นนี้ขึ้น

พระโพธิสัตว์:สวรรค์เบื้องบนนั้นทรงเมตตาการุณย์ดังนั้นเพื่อเป็นการยกระดับจิตวิญญาณของบรรดาวิญญาณกุศลให้สูงขึ้น จึงจัดให้พวกเขาได้รับฟังพระธรรมด้วยตนเอง อันเป็นการขัดเกลาจิตเดิมแท้ให้รู้แจ้ง ฉะนั้นจึงได้จัดสร้างสถานที่แห่งนี้ขึ้นมา

ชิวเซิง :ขอบพระคุณท่านพระโพธิสัตว์ ที่กรุณาให้ความสว่างแก่กระผม

พระจี้กง :เอาละ....ชิวเซิงรีบกราบลาท่านพระโพธิสัตว์

ชิวเซิง :กระผมขอกราบลาท่านพระโพธิสัตว์ครับ

พระจี้กง :ชิวเซิง รีบขึ้นยานดอกบัวแล้วหลับตา....ถึงสำนักเซิ่งเทียนแล้ว วิญญาณกลับเข้าร่าง การเข้าทรงลิขิตในวันนี้เสร็จแล้ว เรากลับละ

เทพดาวหลิว :ภารกิจในวันนี้ สำเร็จเรียบร้อย เราก็กลับด้วย