พิมพ์หนังสือบนอาหาร ขาดบุตรสืบตระกูล

    จางหย่งฟง คนหมู่บ้านซีหนาน หลังจบปริญญาสอบเป็นปลัดอำเภอ วันหนึ่งมีธุระออกไปข้างนอก ค่ำพักที่ศาลเจ้าเหวินเชียงนิมิตเห็นพระเจ้าเหวินเชียงมาบอกเขาว่า เจ้าชาติก่อนเป็นคนเทิดทูนหนังสือจึงได้ผลบุญในชาตินี้ หากแต่พ่อค้าแม่ขายในตลาดไม่เข้าใจการเทิดทูนหนังสือ จึงอยากให้เจ้าไปแนะนำพวกเขา เช่นคนที่ชอบเขียนตัวหนังสือบนพัด จะประสบความยากจนและอายุสั้น ร้านขายอาหารชอบพิมพ์ตัวหนังสือบนอาหาร พอคนกินเข้าไปตัวหนังสือละลายไป บาปมาก ถ้าไม่มีบุตรใบ้ก็จะขาดบุตรสืบสกุล ส่วนภาชนะเขียนหนังสือบนนั้นปล่อยให้ผู้คนนั่งเหยียบ ครอบครัวจะไม่รุ่งโรจน์ ร้านทำตุ๊กตาชอบเอาหนังสือพิมพ์มาตัด จนเศษกระดาษปลิวว่อน โทษยากจนขัดสนตลอดชีวิต

     เมื่อจางตื่นจากความฝัน นำเรื่องฝันเรียนให้นายอำเภอทราบ นายอำเภอไม่เชื่อแต่ก็แอบไปพิสูจน์ พบว่า ร้านขายอาหารต่อมามีบุตรชายใบ้ 1 คน จึงออกคำสั่งห้ามผู้คนเขียนหนังสือบนอาหาร บนภาชนะ ร้านขายอาหารนั้นก็เต็มใจจะเทิดทูนหนังสือและพิมพ์หนังสือธรรมะแจกผู้คน เป็นการชดเชยบาปที่ตนได้กระทำไว้ หนึ่งปีให้หลัง บุตรชายใบ้คนนั้นเริ่มพูดได้ ปลัดอำเภอเลยเอาเรื่องฝันไปบอกกล่าวเหล่าอาชีพทั้งหลายและเอาเรื่องร้านขายอาหารเป็นตัวอย่าง เหล่าวิชาชีพทั้งหลายต่างก็เชื่อและทำตาม จากนั้นคนที่ยากจนก็ค่อย ๆ มีฐานะดีขึ้น คนอายุสั้นก็มีอายุยืนยาว คนไข้ก็หายป่วย ปลัดอำเภอเห็นเช่นนั้เลยลาออกจากงานและร่วมกับพ่อค้าทุกอาชีพก่อตั้งสมาคมเทิดทูนหนังสือ ต่อมาได้บุตรเฉลียวฉลาด และฐานะทางครอบครัวก็ดีขึ้น