ครั้งที่ 19 เยือนผู้อำนวยการต่อ
“วาจาเฉียบคมสอบความลับ จากนี้ให้สั่งสอนด้วยความรัก”
องค์ชายสามนาจาแห่งฟ้าทักษิณ เสด็จลงประทับทรง กลอนว่า
แพร่งพรายมติสวรรค์ช่วยชาวโลก
คลายหลงโลภสะดุ้งกลัวทำแต่ดี
บ้าระห่ำต้องยึดจิตให้คงที่
โปรดทุกข์ผียมโลกแผ่กุศล
อาจารย์ : คืนนี้ไปเยือนผู้อำนวยการฝ่ายพลาธิการเมืองตายโหง ประทานแพรฟ้า เจ้าหลับตาลงเสีย ออกเดินทาง.....ถึงแล้ว ที่ทำการของผู้อำนวยการ ลืมตาได้
หยงปี่ : โอ้โฮ! ยศถาบรรดาศักดิ์ของผู้อำนวยการก็ไม่เบาเลย มีที่ทำการเป็นอาคารหลังใหญ่ด้วย
อาจารย์ : การมีหน้าที่และอำนาจ ก็ต้องมีที่ทำการแน่นอน เจ้านี่พูดพล่อย (พอดีมีเจ้าหน้าที่นำทาง ศิษย์อาจารย์ติดตามเข้าไปในอาคาร) ภายหลังได้เข้าไปในห้องใหญ่ด้านในสุดซึ่งเป็นห้องรับแขกใหญ่ ที่หน้าประตูมีเจ้าหน้าที่คอยต้อนรับ....มิกล้ารับการต้อนรับจากท่านผู้อำนวยการ คืนนี้มารบกวนอีกแล้ว
ผู้อำนวยการ : ท่านเซียนซือเกรงใจไปแล้ว ท่านอาจารย์และศิษย์ได้รับโองการให้แต่งหนังสือ ข้าพเจ้ายอมรับความเหน็ดเหนื่อยขอเชิญรับน้ำชาภายใน (เมื่อเข้าไปในห้องแยกที่นั่งแขกและเจ้าบ้านแล้ว เจ้าหน้าที่ก็เสิร์ฟน้ำชา)
หยงปี่ : เรียนถามผู้อำนวยการ คำถามของศิษย์ไม่ทราบว่าจะได้รับคำตอบที่สมบูรณ์หรือไม่
ผู้อำนวยการ : ได้ ! หากเธอติดใจจะถาม ทั้งยังเป็นคนทรงในการแต่งหนังสือ ข้าพเจ้าก็จะตอบด้วยความละเอียดละออการสร้างเมืองตายโหงนั้นได้สร้างขึ้นภายหลังเมืองนรก เพราะในสมัยธรรมกาลยุคแรกที่มีมนุษย์ใหม่ ๆ ความดีความเลวยังไม่มีการแบ่งแยกอย่างเด่นชัด ต่อมาในภายหลังเมื่อมนุษย์ได้รับความทุกข์ก็ทำลายตนเองเพื่อให้วิญญาณพ้นความทรมาน ถ้าพูดในสมัยนี้ก็คือการฆ่าตัวตาย วิญญาณผีก็จะถูกดำเนินการในเมืองนรก พอภายหลังธรรมกาลยุคแรก ใจคนนับวันก็โหดเหี้ยมขึ้นเรื่อย ๆ แรงกรรมรุมเร้าตัว เพราะเหตุปัจจัยนี้จึงได้สร้างเมืองตายโหง เพื่อจัดการพวกชอบฆ่าตัวตายด้วย พอถึงยุคใกล้ ๆนี้กฏแห่งกรรมครอบงำ ทำให้เกิดเรื่องต่าง ๆขึ้น เมืองตายโหงในวันนี้ได้แยกเป็นหลายแผนก ในเมืองแยกเป็นสองหน้าที่เป็นฝ่ายธุรการและพลาธิการ ต่างคนต่างหน้าที่ ต่างควบคุมมาด้วยดีตลอด ฝ่ายธุรการควบคุมพวกเอกสารแผนการ ฝ่ายพลาธิการก็ควบคุมวิญญาณผี แต่อำนาจสอบสวนขึ้นอยู่กับศาลสอบสวน จะมีอะไรไม่เรียบร้อยหรือ
หยงปี่ : ขอบคุณ ท่านผู้อำนวยการที่ชี้แจงให้กระจ่าง ถ้าเช่นนั้นที่ศิษย์ได้เห็นเมื่อคราวที่แล้ว เจ้าหน้าที่ฝ่ายพลาธิการทำไมต้องลงโทษตนเอง จะพออธิบายได้ไหม
ผู้อำนวยการ : สาเหตุเป็นเพราะข้าพเจ้าสนใจอยู่กับคดีผีฆาตกรรมรายหนึ่ง เพราะละเมิดกฏระเบียบ จึงเพิ่มการลงโทษ ประจวบกับท่านเทพหม่ากูได้มาตรวจพบเข้า ในวันเดียวกันนั้นก็ได้รับคำสั่งจากฟ้าทักษิณ ให้ทางเมืองไปสำรวจการอบรมและการปฏิบัติงาน และเนื่องจากเมืองตายโหงไม่ใช่เมืองนรก จะไม่อาจกำหนดการลงโทษได้ หากพบว่ามีผีที่เลวร้ายก็ได้แต่ลงบันทึกในเอกสารเพื่อส่งให้ทางยมบาลพิจารณา ทางเมืองตายโหงมีจุดมุ่งหมายเพียงอบรมให้ผู้ตายโหงได้หวาดกลัวเท่านั้น ด้วยเหตุนี้จึงมีคำสั่งให้กลับขึ้นไป ข้าพเจ้ายังได้รับหน้าที่ควบคุมให้เป็นไปตามคำสั่งของฟ้าทักษิณด้วย
หยงปี่ : ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง ผมก็ว่าแล้ว เดี๋ยวนี้นะที่คุกบนโลกมนุษย์ก็ให้ความสนใจกับการให้การอบรมด้วยความรักท่านผู้อำนวยการพวกท่านยังให้การอบรมอย่างรุนแรง ก็จะไม่ทันสมัยกลับเป็นถอยหลังเข้าคลองน่ะสิ
ผู้อำนวยการ : ท่านหยอกล้อน้อย ๆ หน่อย วิญญาณผีตายโหงนี้ส่วนใหญ่ตอนมีชีวิตอยู่โหดเหี้ยมทารุณ ไม่ใช่จะพูดกันได้รู้เรื่อง หรือเพียงแต่พูด ๆ แล้วพวกเขาก็จะรู้สึกสำนึกผิดกัน เสียเมื่อไร
หยงปี่ : ยิ่งเป็นสภาพเช่นนี้ ยิ่งจะได้เห็นความสามารถ การทำงานที่สำเร็จได้ยาก เมื่อมาถึงมือท่านผู้อำนวยการ แล้วทำให้เขายอมจำนนได้ว่าง่าย แต่ถ้าท่านใช้การทำงานง่าย ๆ เรียบ ๆ แล้วสามารถสยบเขาได้ ก็จะเป็นการแสดงให้เห็นความสามารถของผู้อำนวยการ และไม่เป็นการฝืนเบื้องบนที่มอบภาระหนักให้ด้วยจริงไหม
ผู้อำนวยการ : ท่านชมเชยอย่างเปิดเผยแต่แอบตำหนิ หยงปี่เอ๋ย ! ปากสั่งสมบุญนัก
หยงปี่ : ศิษย์มีโทษ แต่ว่าตามคำสั่งฟ้าทักษิณ จิตสวรรค์มีความเมตตา ท่านผู้อำนวยการเองยังขอให้จิตสวรรค์มีคุณธรรมให้มีชีวิตอยู่ นับว่าเป็นโชคดีของวิญญาณผีที่ตายโหง
ผู้อำนวยการ : ใจกรุณาดีนัก ข้าพเจ้ายินดียอมรับ จะแก้ไขปรับปรุงให้เจริญขึ้น
อาจารย์ : ศิษย์เอ๋ย ! เจ้าดีแต่ปากพูด ไม่สำรวจตนเองว่าสามารถจะทำได้หรือไม่ แถมยังพูดมากไม่รู้จักละอายใจบ้าง คืนนี้พอแค่นี้ หรือว่าเจ้าจะไม่คิดไปดูลูกสาวเล็ก ๆ ของเจ้าแล้ว
หยงปี่ : ครับ...อาจารย์ ยังงั้นก็รบกวนให้อาจารย์ช่วยส่งกลับ สถานธรรมเถอะ ท่านผู้อำนวยการศิษย์ขอกราบลา
อาจารย์ : เร็วเข้าเถอะ เอาล่ะ....ท่านผู้อำนวยการ เราอาจารย์ศิษย์ขอลาก่อน รบกวนมากแล้ว ศิษย์รักหลับตา ถึงสถานธรรมแล้ว...ข้ากลับละ
