บุญสนองกับสัจสรณะ

พระวิสุทธิ์อาจารย์หลื่อโจ้ว

วิถีโลกอันตรายขาดธรรม             ระฆังธรรมปลุกใจตื่นหลงไหล

เทพธานีสวนสราญใครใคร่ได้                  ศีลสมาธิตั้งใจผูกเหตุสัมพันธ์

    อันว่า เข้าสู่โลกคือชีวิต ออกจากโลกสู่สุญญตา ขงจื่อว่า “ยังไม่รู้จักชีวิต จักรู้จักตายทำไม” แฝงความหมายว่ามนุษย์เมื่อถือกำเนิดมาในโลกท่ามกลางการดำเนินชีวิต บนทางปฏิบัตินั้น หากสามารถรู้ถึงความหมายอันแท้จริงของการเกิดกับหน้าที่พึงปฏิบัติ ความจริงที่รู้เช่นนี้มีไม่กี่คนดังนั้นจึงถอนใจพูดเช่นนั้น

    ชีวิตมนุษย์ จะมีบ้างไหมที่ไม่อยากร่ำรวยรุ่งโรจน์ ถึงแม้ว่า ความร่ำรวยรุ่งโรจน์แล้วแต่ชะตาชีวิต ชะตาชีวิตก็ขึ้นกับการบำเพ็ญสั่งสมด้วยตนเองแล้วฟ้าก็ประทานให้ เมื่อคนตาย ใครบ้างที่ไม่อยากยึดสัจจะเป็นสรณะ สัจสรณะก็ขึ้นอยู่กับใจ ใจก็ขึ้นอยู่กับการตั้งใจบำเพ็ญศีล ตั้งแต่โบราณมาการบำเพ็ญสัจจนสำเร็จ หรือผู้เสวยบุญสนอง ต้องบำเพ็ญใจละฟุ้งซ่าน สร้างกุศลบารมี นอกจากทางนี้แล้วไม่มีทางอื่น

    ดังนี้ ผู้บำเพ็ญชะตาชีวิตให้ได้สนองนั้นง่าย แต่การบำเพ็ญให้มีสัจสรณะจนสำเร็จมรรคผลนั้นยาก เหตุสัมพันธ์ของคนสมัยนี้มีรากฐานตื้นบาง แถมใจยังเมาละทิ้งต้นไปจับปลายกันมาก มีวิบากกรรมหนักละทิ้งการบำเพ็ญตนไปแสวงหาวัตถุมาก เก้าในสิบคนล้วนหลงไหลในสุรา รูป อารมณ์ ชื่อเสียง ทรัพย์สมบัติ ผลประโยชน์ บุญคุณ ความรัก แปดมารร้าย และพิษสาม โลภ โกรธ หลง บำเพ็ญครึ่งๆ กลางก็ละทิ้ง เลอะเลือนจนร่วงหล่น แถมยังกล่าวโทษโกรธแค้นว่าทุกข์ตลอดชีวิต พระเจ้าขอให้ชาวโลกเคารพนับถือความดีเข้าถึงความดี เจริญพร!