ใจคนอันตราย ใจธรรมเบาบาง

เทพมณีมั่วเซียนโกว

พระบาทเรียวภูษาพริ้วสะบัดโบก              จรดสู่โลกย่างเยียบเมฆมงคล

ทะเลใต้ทิวทัศน์ประทับกมล                     พินทุสรกังวาลโสดเข้าพระกรรณ

    ใจของคนไม่ปกติเสียจริงๆ เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย เดี๋ยวก็มั่นคง เดี๋ยวก็ขี้เกียจ ล้วนเพราะถูกอารมณ์ลวงหลอกถูกวัตถุครอบงำทำให้จิตเดิมมืดมัวจึงค่อยๆ หนีห่างจากจิตเดิม ใจแรกเริ่มเดิมทีสะอาดหมดจด พอผ่านกิเลสปกคลุม ทำให้สูญเสียจิตประภัสร ห่างไกลจากวิถีลุรู้ ยึดสิ่งจอมปลอมเป็นของจริง เหมือนหลงเหมือนเมา อะไรที่ชอบก็ดีทั้งนั้น ยิ่งชอบก็ยิ่งทำ ไม่สนศีลธรรม ฝ่าฝืนพุทธะระเบียบ สิ่งที่ประพฤติไม่ดูว่าเลวหรือไม่เพราะฉะนั้นใจคนจึงอันตราย

    คิดดูซิเสื้อผ้าที่เราใส่ต้องสวยงาม ที่อยู่อาศัยต้องโอ่โถง อาหารเครื่องดื่มต้องรสชาติดี ชื่อเสียงต้องมีหน้ามีตา ชีวิตก็ต้องยืนยาวใช่ไหมแต่กลับไม่รู้ว่าจิตใจต้องดำรงอยู่ในความดี การปฏิบัติธรรมต้องตั้งใจมั่นคงจะเห็นได้ว่าใจธรรมนั้นเบาบางหลือเกิน

    มนุษย์แม้จะอยู่ถึงร้อยปี ก็ไม่อาจหนีอนิจจัง หากจะหลบหนีอนิจจังโดยหวังเสวยสุขสวรรค์ ต้องขจัดทิ้งใจอันตราย ชำระอนุสัยกิเลสในกายให้หมด ฝึกฝนให้ใจสะอาดบริสุทธิ์ ลงมือปฏิบัติ ใจตัดขาดความฟุ้งซ่านละความโลภอยาก ขจัดความกังวล ชำระอายตนะหกให้สะอาด เมื่อดับพิษทั้งสามหมด ตรัยรัตสน์ก็สมบูรณ์ ธาตุทั้งห้าบริสุทธิ์ ใจธรรมมั่นคง คืนสู่ความบริสุทธิ์ ปัญญาก็เกิด ลุสู่โพธิญาณสู่ฝั่งนิพพาน สงบสุขอยู่ในมหาสัทธรรม ไม่ต้องร่วงหล่นเวียนไปสู่ทุกข์ สุขสำราญนิจนิรันดร์