ชีวประวัติเทวดาวัง

    ข้าพเจ้าชื่อเผิงจี แซ่วัง เกิดที่เมืองซูโจว ประเทศจีน บิดามีอาชีพทำนา ข้าพเจ้าเข้าโรงเรียนเมื่ออายุ 8 ขวบ คุณครูมักจะอบรมเน้นเรื่องคุณธรรมจรรยา เช่น ความกตัญญู ความซื่อสัตย์ เป็นต้น ซึ่งข้าพเจ้าไม่เคยลืมและนำมาปฏิบัติในชีวิตประจำวันอยู่เสมอ     

     เมื่อข้าพเจ้าอายุ 16 ขวบ บิดาได้ล้มป่วยและเสียชีวิตในเวลาต่อมา หลังจากข้าพเจ้าได้ไว้ทุกข์ให้บิดาสามปีแล้วเพื่อการครองชีพ ข้าพเจ้าจึงจำต้องออกจากโรงเรียนมาทำการค้า     

     วันหนึ่งได้พบกับหมอร้านขายยา ท่านเห็นข้าพเจ้าเป็นคนซื่อตรง จึงยินดีถ่ายทอดวิชาหมอแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าได้ศึกษาเรียนรู้เกี่ยวกับคุณและโทษของยาสมุนไพรอยู่สามปี ก็มีความรู้แตกฉานในเรื่องตัวยารักษาโรค ขณะนั้นข้าพเจ้าอายุ 20 ปี ได้กราบลาอาจารย์เพื่อจาริกไปรักษาโรคภัยไข้เจ็บแก่ผู้คน เมื่อพบเคนตกทุกข์ก็จะสงเคราะห์อย่างเต็มความสามารถ     

     ด้วยข้าพเจ้ามีความห่วงกังวลคุณแม่ เพราะไม่มีผู้ใดคอยปรนนิบัติดูแล จึงกลับบ้านและได้แต่งงานกับบุตรสาวของบ้านตระกูลหลิว ซึ่งอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน เมื่อคุณแม่มีคนคอยดูแลแล้ว ข้าพเจ้าก็ค่อยหายห่วย จึงได้เริ่มจาริกไปทั่วเพื่อสงเคราะห์ผู้ประสบทุกข์ทรมานจากโรคภัยไข้เจ็บต่อไป     

     วันหนึ่งขณะที่ข้าพเจ้าเดินทางผ่านไปที่ทะเลสาบซีหูพลันก็เห็นหญิงวัยกลางคนหนึ่ง กำลังจะโดดน้ำฆ่าตัวตาย ข้าพเจ้าจึงรีบเข้าไปห้ามไว้ เมื่อปลอบถามถึงความเป็นมาจึงทราบว่านางแซ่โจว มีสามีแซ่เติ้ง บ้านอยูในท้องที่นั้นเอง เนื่องจากสามีเจ็บป่วย ขาดเงินรักษา เช้าวันนี้จึงเดินทางไปบ้านแม่ ขอยืมเงินจากพี่ชายมาได้ 30 ตำลึง แต่ไม่ทราบว่าระหว่างเดินทางกลับบ้านได้ทำเงินตกหายไปตั้งแต่เมื่อไร จึงคิดว่าเมื่อทำเงินหาย สามีก็คงยากจะรอดชีวิต จึงตัดสินใจตายเสียดีกว่า จะได้สิ้นสุดเวรกรรมเสียที พูดจบนางก็ร้องห่มร้องไห้ไม่หยุด ข้าพเจ้าได้ฟังดังนั้น รู้สึกสงสารจับใจ จึงปลอบโยนด้วยความเห็นใจ และอาสาจะรักษาสามีของนาง นางดีใจมาก เชิญข้าพเจ้าไปที่บ้าน แล้วนำเข้าไปดูอาการป่วยของสามี เมื่อข้าพเจ้าได้ตรวจดูอาการอย่างละเอียดแล้ว ก็จัดยาให้ ใช้เวลารักษาไม่กี่วัน ก็สามารถลุกขึ้นนั่งได้ และอีก 2-3 วันต่อมา แม้จะยังหายไม่สมบูรณ์ แต่ก็สามารถเดินเหินได้ เมื่อเห็นว่าสามีนางแข็งแรงดีแล้ว ข้าพเจ้าจึงอำลา ซึ่งนอกจากจะไม่คิดค่ารักษาแล้ว ข้าพเจ้ายังให้เงินต่างหากอีก 2 ตำลึง เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายระหว่างพักฟื้น ทั้งสองสามีภรรยาต่างกล่าวขอบคุณไม่หยุดปาก       

     จากนั้นข้าพเจ้าก็จาริกไปสงเคราะห์ชาวบ้านที่เจ็บไข้ได้ป่วยต่อไป โดยวัตถุประสงค์หลักมิได้อยู่ที่ตัวเงิน เพียงอยากให้ทุกคนมีสุขภาพดี ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บก็พอใจแล้ วปีต่อมามารดาได้จากโลกไปด้วยโรคชรา ข้าพเจ้าได้ไว้ทุกข์ 3 ปีตามประเพณี โดยหยุดการรักษาคนชั่วคราว แต่เมื่อมีคนมาหาถึงบ้าน ขอร้องให้ช่วยรักษาความป่วยไข้ ข้าพเจ้าก็ไม่อาจปฏิเสธต้องให้การรักษาอยู่ดี ข้าพเจ้าอายุ 44 ปี ภรรยาก็ให้กำเนิดบุตรชาย ข้าพเจ้าได้สงเคราะห์ผู้เจ็บไข้ได้ป่วยต่อมาอีก 20 ปี เมื่อข้าพเจ้าอายุ 64 ปี ได้ละสังขารโดยไมิได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด     

     เมื่อวิญญาณถึงยมโลก ท่านยมบาลชื่นชมข้าพเจ้ามากที่ตลอดชีวิตได้อุทิศตนทำประโยชน์สุขแก่สังคม จึงส่งเสริมจนได้จุติยังแดนสวรรค์