ครั้งที่ 7 แดนชั้นที่ 2
“ยังมิได้ทดแทนพระคุณก็ฆ่าตัวตาย สำนึกได้ก็สายเสียแล้ว”
2025-02-16 04:10:02 - mindcyber
“ยังมิได้ทดแทนพระคุณก็ฆ่าตัวตาย สำนึกได้ก็สายเสียแล้ว”
องค์ชายสามนาจาแห่งฟ้าทักษิณ เสด็จลงประทับทรง กลอนว่า
อารมณ์วูบชั่วขณะจิตผิดกฏเกณฑ์
จิตพิเรนคุณพ่อแม่ลืมเลือนสิ้น
อนาคตสว่างกลับกลายเป็นดำดิน
ฆ่าตัวตายดับดิ้นโทษไม่เบา
อาจารย์ : ศิษย์รู้ไหม ในโลกนี้นอกจากคนที่ทุบตีพ่อแม่ ฆ่าพ่อแม่แล้ว คนที่ไม่รู้จักกตัญญูอย่างยิ่งเป็นคนประเภทใด
หยงปี่ : รู้จักครับ ก็ประเภทฆ่าตัวตาย
อาจารย์ : ถูกแล้ว เพราะว่าชีวิตในโลกนี้ถึงแม้ว่าไม่ได้กตัญญูถึงที่สุด แต่หากว่าวันเวลาที่ผ่านไปก็ไม่แน่ว่าจะรู้สำนึกได้แล้วจะกตัญญูอย่างจริงจัง ถ้าหากว่าฆ่าตัวตายแล้วก็เหมือนสำลีไหม้ไฟ เพราะฉะนั้นคนที่ฆ่าตัวตาย ในเมืองผีตายโหงจะต้องได้รับโทษเป็นพิเศษ
หยงปี่ : เป็นพิเศษอย่างไร
อาจารย์ : ที่ว่าเป็นพิเศษก็คือ โทษทัณฑ์ เพราะว่าในเมืองตายโหงไม่เหมือนยมโลกที่สร้างนรกทรมาน แต่การฆ่าตัวตายเป็นการฝ่าฝืนจิตใจฟ้าที่กรุณาให้มาเกิด จึงนับว่าเป็นผู้ที่ไม่รู้จักกตัญญูอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงลงโทษอย่างพิเศษเป็นการตักเตือน ทั้งยังแสดงให้เห็นว่าฟ้าให้ความสำคัญต่อความกตัญญูกตเวทิตาธรรมอย่างกระจ่างชัด นอกจากนี้คนที่ไม่จงรักภักดีต่อประเทศชาติแล้วเข้าสู่เมืองตายโหงก็ต้องได้รับโทษทัณฑ์เป็นพิเศษเช่นเดียวกัน
หยงปี่ : การลงโทษทัณฑ์แบบพิเศษเป็นเช่นใด
อาจารย์ : คืนนี้เจ้าก็จะได้เห็น ประทานผ้าแพรฟ้าปกป้องกาย หลับตาลงออกเดินทางได้
หยงปี่ : ครับ....เสียงโอดโอยเสียดแทงหู ไม่ทราบว่าเป็นอะไร
อาจารย์ : เจ้าดูเอาเองก็แล้วกัน
หยงปี่ : (ลืมตา) ว้าย ! นี่เหมือนภาพอสูรกาย เหมือนแดนประหารคนในเมืองมนุษย์ ทำไมเมืองตายโหงจึงมีการลงโทษที่ทารุณอย่างนี้ (สิ่งที่นายหยงปี่เห็นคือลานอันกว้างขวางภายในมีม้านั่งยาว ๆ เรียงรายกันอยู่ บนฝาผนังก็มีโซ่ตรวนเขวนอยู่ บนม้านั่งตัวหนึ่งก็มีโซ่ตรวนเส้นหนึ่ง กับคนทมี่มีสีหน้าเขียวซีดคนหนึ่งบนหัวมีเหงื่อกาฬไหลเมือนฝนตกนัยน์ตาเบิกกว้างราวกับจะถลนออกมา ปากนี้เบี้ยวบูด จมูกเหยเก ฟันนี้ขบกันแน่นพร้อมกับเสียงหวีดร้องรอดออกมา นอกจากนั้นก็มีผีเจ้าหน้าที่กำลังตรวจตราไปมา บ้างก็ก้มลงเหมือนกำลังสำรวนอะไรอยู่)
อาจารย์ : เจ้าดูให้ละเอียดที่คนหน้าเขียวซีดเหล่านั้น ดูที่นิ้วมือและนิ้วเท้า
หยงปี่ : (ภายหลังจากการดู) คุณพระช่วย ! มิหน้าล่ะที่พวกเขามีหน้าตาที่เปลี่ยนเป็นเช่นนั้น เข็มเงิน 20 อันปักเข้าไปใต้เล็บนั้น ใครจะทนไหว
อาจารย์ : นี่คือการเจ็บปวด คั้นใจให้เลือดหลั่ง เหมือนสลักไว้ในกระดูกจารึกไว้ในใจ นี่เป็นเพราะปลงไม่ตกชั่วขณะหนึ่งเอาพระคุณของพ่อแม่ทิ้งไว้เบื้องหลัง การฆ่าตัวตายเป็นคนอกตัญญู ต้องให้พวกเขารับโทษความเจ็บปวดแบบนี้ จึงจะรู้สึกสำนึก (พออาจารย์พูดจบก็กวักมือเรียกผีพนักงานมาตนหนึ่งแล้วพูดอะไรกับเขา ผีพนักงานเดินจากไปแล้วปล่อยวิญญาณผีหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังรับโทษอยู่ออกมา แล้วพามาที่เราศิษย์อาจารย์ยืนอยู่) ศิษย์เอ๋ย พวกอกตัญญูในเมืองตายโหงยังมีการแบ่งชั้น เจ้าสอบถามดูได้ ตอนนี้ก็ไม่ต้องรู้สึกทารุณ คนที่ไม่จงรักภักดี ในเมืองตายโหงโทษทัณฑ์ที่ได้รับจะทำให้เจ้าขนลุกขนพองเลยทีเดียว (ขณะนี้ผีเจ้าหพนักงานนำวิญญาณผีที่ปลดปล่อยมา ถึงแล้วก็คำนับมาทางอาจารย์แล้วก็ถอยออกไป) ศิษย์ข้าผู้นี้คือหวังซุยหมิงเป็นคู่สนทนาในคืนนี้
หยงปี่ : สหายน้อยผู้ร่วมสกุลเดียวกัน ทำให้สกุลหวังของเราขายขี้หน้าจริง ทำไมไม่ตำตัวให้ดี จนต้องฆ่าตัวตายอย่างนี้ทำไมหรือ พูดให้ฟังหน่อย
วิญญาณผี : ตอนนั้นอายุยังน้อยเป็นเพราะเรื่องเล็ก ๆ เรื่องหนึ่งยาฆ่าศัตรูพืชขวดหนึ่งกรอกลงไปเพื่อแก้ไขชีวิตตนเอง
หยงปี่ : เจ้ากล้าหาญชาญชัยจริงนะ ตอนนั้นเจ้าไม่คิดถึงคนที่บ้านและเพื่อนเลยหรือ
วิญญาณผี : ตอนนั้นรู้สึกว่ามืดมัวไปหมด ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ดังนั้นจึงดื่มพรวด ๆ เข้าไปอย่างเมา ๆ มัว ๆ พอตอนยาออกฤทธิ์ ฉันจึงรู้สึกเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของพ่อแม่พี่น้องรู้สึกอบอุ่นน่าทะนุถนอม พวกเพื่อน ๆ ก็ร่าเริง ทั้งหมดลอยอยู่ในใจ ความคิดฆ่าตัวตายในขณะนั้นก็เปลี่ยนเป็นความรู้ไม่เท่าทันที่น่าหัวเราะ ถ้าหากตอนนั้นฉันยังไม่ได้ดื่มยา ฉันกล้าพนันได้เลยว่า ยังไง ๆ ก็จะไม่ฆ่าตัวตาย น่าเสียดาย สายเสียแล้ว
หยงปี่ : จนใจมาก ๆนี่ก็คือความต้องการให้คนเราทำอะไรอย่าหุนหันพลันแล่น ต้องคิดอย่างระมัดระวัง จะได้ไม่เสียใจภายหลัง ต่อไปว่ายังไง
วิญญาณผี : ตอนนั้นภายในกายของฉันร้อนผ่าวเหมือนจะแยกสลาย ดวงตาค่อย ๆ มืดลง จนกระทั่งรู้สึกสบายวูบหนึ่งร่างกายไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป ดวงตาก็มองดูตัวเองนอนเฉย ๆ อยู่ที่นั่น ถึงตอนนั้น ฉันจึงรู้ว่า ฉันได้ตายไปแล้ว
หยงปี่ : ความรู้สึกก่อนตาย ฟังจากปากท่านรู้สึกเบาสบายไม่มีอะไรต้องกลัว แต่นี่เป็นการทำลายชีวิต ๆ หนึ่งนะ ถูกแล้วสาระสำคัญที่ศาลสอบสวนว่าอย่างไร
วิญญาณผี : ผมต้องมีอายุขัยบนโลก 48 ปี ตลอดชีวิตผมแม้ไม่ร่ำรวยแต่ก็มีกิน ใครจะรู้ว่าอายุ 15 ปีก็ฆ่าตัวตายต้องถูกคุมขัง 53 ปี สู่แดนขังชั้นที่ 2 แต่ที่ฆ่าตัวตาย ยัง แบ่งเป็นหลายประเภท ฉันยังจัดอยู่ในประเภทที่ค่อนข้างเบา
หยงปี่ : ท่านอยู่ที่นี่ต้องสำรวจตนให้ดี ๆ
วิญญาณผี : ไม่มีเวลาแล้ว นอกจากรับความเจ็บปวดจากโทษทัณฑ์แล้วยังต้องหัดบรรยายบทเรียนของกตัญญูกตเวทิตาธรรมอีกด้วย ลำบากจริง ๆ พวกท่านเห็นสภาพเช่นนี้ จะกล้ามาหรือไม่ใช่ว่าฉันต้องสำรวจตนเอง แต่พวกท่านก็ต้องระมัดระวังตักเตือนจะได้ไม่ย่ำตามฉันมารับความเจ็บปวด
อาจารย์ : พอแล้ว คืนนี้เที่ยวถึงที่นี่ หลับตาเสีย อาจารย์จะพาเจ้ากลับสถานธรรม...ถึงสถานธรรมแล้ว ข้ากลับละ