วิถีแห่งเจ้า

เจ้าพ่อหลักเมืองพิงตง

อันธรรมแห่งฟ้าประจักษ์แยกบาปบุญ                    ชีวิตคงอยู่ยากดุจอัสดง

ไม่รู้แรงตนทำชั่วตามประสงค์                              คงไม่ต่างแมลงเม่าเข้ากองไฟ

คนดีมีสัตย์วาจาและสันติภาพ                               ไม่ทุกข์ไม่โศกสุขตามทำนองธรรม

จะบำเพ็ญเมตตาสั่งสมบุญต้องอดทน                     ยอมให้ปรักปรำอนาคตจะได้ดี

ทำงานแทนฟ้าภาระไม่ใช่เบา                               อุดมการณ์ต้องแน่วแน่ใจต้องศรัทธา

ปลูกไม้ผลต้องรู้รดน้ำพรวนดิน                             ถึงเวลาก็ได้รับอริยฐานะ

จะเลวร้ายหรือมงคลมีหรือจะไม่รู้                         หยุดสอนชีวิตเหมือนหาความทุกข์

หลงทางรีบกลับเชื่อคำของข้า                               ผลกุศลต้องฟูมฟักยังไม่สาย

    คำว่าเจ้านั้น คือซื่อตรงไม่เห็นแก่ตัว สนิทสนมได้แต่ลบหลู่ไม่ได้ เจ้านั้นก็คือคนนั่นเอง เจ้าตอนมีชีวิตอยู่ทำคุณแก่ชาติบ้านเมือง อาทิ จงรักภักดี เป็นบุตรกตัญญู มีเมตตา เป็นสัตบุรุษ เป็นคนดีซื่อสัตย์ เป็นวีระชน เป็นหญิงอยู่ในจารีต เหล่านี้ล้วนมีสัญชาติเป็นเจ้าทั้งนั้น เจ้าตอนมีชีวิตเป็นผู้สง่างาม ทั้งพูดทั้งทำเหมือนกัน กล้าหาญมีเมตตา อาจหาญซื่อสัตย์ พูดจาคำไหนคำนั้น ไม่มีพรรคไม่มีพวก ไม่เห็นแก่ตัว การแสดงออกล้วนมีพิธี ทุกกิริยามีระเบียบกฏเกณฑ์ สิ่งที่ทำเป็นแบบอย่าง สง่าน่าเกรงขาม ทำให้คนยกย่อง ให้คนกราบไหว้ตลอดนับพันปี

    เจ้าก็เหมือนกับคน นิยมคนดี หน่ายคนชั่ว ไม่ชอบคนไม่กตัญญู ไม่จงรักภักดี ไม่พอใจคนไม่เมตตา ไม่ถือความสัตย์ ไม่ชอบคนไม่มีหิริโอตตัปปะ ลืมบุญคุณคนชอบฝืนหลักธรรมฟ้า ทำผิดทำนองคลองธรรม เป็นอันธพาลเที่ยวทำร้ายคน พวกเหล่านนี้มากราบไหว้เจ้าไม่มีประโยชน์ หากต้องการให้เจ้าพอใจให้เจ้าคุ้มครองง่ายดายมาก ต้องรู้ตัวสำนึกผิดแก้ไขความผิด ตั้งใจมุ่งสู่ความดีเป็นใช้ได้ ข้าพูดเพียงเท่านี้ให้แต่ละคนพากเพียร