โอวาทอาจารย์เมฆขาว

บัณฑิตไร้ภูมิโอ้อวดไปใย            อักษรไร้สาระโลกวิจารณา

ทางธรรมตามวลชนดุจไฟฟ้า        คงคิดว่าฉลาดล้ำหัวเราะคน

    โลกมีบัณฑิตไม่ฝึกฝน ทำตัวมีพระสูตรเต็มภูมิ ทำตัวว่าฉลาดล้ำอวดสูง ไม่รู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่ยิ่งนัก เหนือฟ้ายิ่งมีฟ้าสูงขึ้นไป บนแผ่นดินยังมีผู้ปราชญ์เปรื่อง เหมือนคนในทะเลจ้อย ไม่ได้เห็นทะเลอันไกลโพ้น ใช้หลักการเลอะเลือน จะเทียบเปรียบในกับผู้รู้ จิตของคนแตกต่างกันมากน้อยเพียงใด มีใจทำสับสนเพื่ออะไร ตาสวรรค์ระยิบระยับดุจไฟฟ้า ตรวจตราชัดเจนทั้งวันทั้งคืน ไม่หล่นหายแม้หนึ่งเศษองคุลีเถ้า ที่สุดย่อมมีตอบสนองตามแต่หลักฐาน