ชีวประวัติเทวดาโอว

    ข้าพเจ้าชื่ออิน แซ่โอว เกิดในสมัยราชวงศ์เช็ง เมืองหังโจว มณฑลเจ้อเจียง ประเทศจีน กำพร้าบิดามารดาแต่อายุ 8 ขวบ โชคดีที่มีเถ้าแก่หม่ารับข้าพเจ้าไปทำงานที่บ้าน งานที่ทำคือปลูกดอกไม้ ดายหญ้า เลี้ยงม้า ข้าพเจ้าทำงานด้วยความขยันขันแข็ง เถ้าแก่หม่าจึงรักเอ็นดูเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง พออายุได้ 20 ปี เถ้าแก่หม่าเห็นว่าโตเป็นหนุ่มแล้วก็แต่งเมียให้ชื่อนางเฉิน แต่ยังคงอยู่บ้านเถ้าแก่ ต่อมาเถ้าแก่หม่าเห็นว่าข้าพเจ้ามีครอบครัวแล้ว จึงยกที่นาให้ 25 ไร่ พร้อมกับควายหนึ่งตัว เพื่อให้ไปทำนาเลี้ยงชีพเอง     

     วันหนึ่ง ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังจูงควายไปกินหญ้า บังเอิญนายอำเภอได้ออกตรวจราชการผ่านมาแถวนั้น เนื่องจากเสียงฆ้องแตรดังลั่นมาแต่ไกล ทำให้เจ้าควายเกิดตื่นตกใจ วิ่งเตลิดไปในทิศทางที่ขบวนแห่งของนายอำเภอกำลังเดินมาพอดี เหตุนี้ข้าพเจ้าจึงถูกพวกองครักษ์จับไปโบย 12 ไม้พลอง สร้างความเจ็บปวดรวดร้าวสุดบรรยาย ต้องอดทนจูงควายกลับบ้าน นางเฉินภรรยาเห็นข้าพเจ้าได้รับบาดเจ็บ จึงถามถึงสาเหตุข้าพเจ้าไม่ทราบว่าเป็นนายอำเภอ ได้แต่เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ภรรยาข้าพเจ้าได้ประคองข้าพเจ้าไปนอนที่เตียงแล้วบอกว่าเขาคือนายอำเภอของเมืองนี้ ข้าพเจ้ากล่าวว่าต่างก็เป็นคนเหมือนกัน เหตุใดเขาถึงได้โบยคนส่งเดชด้วยเล่า ? อำนาจนี้ได้มาจากไหน ? ภรรยาบอกว่า อำนาจนี้ได้มาจากความขยันหมั่นเพียรในการเล่าเรียนหนังสือสิบปี ข้าพเจ้าได้ฟังภรรยาบอกดังนั้น น้ำตาซึมออกมาอย่างไม่รู้ตัว ได้แต่ถอนใจว่า เป็นเพราะตอนเด็กไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ จึงต้องลำบากเช่นนี้ จากนั้นจึงเกิดความมุมานะขึ้น รอจนเมื่อรอยฟกช้ำหายดีแล้ว จึงปรึกษากับภรรยาโดยถามภรรยาว่าตัวข้านี้พอที่จะเป็นขุนนางกับเขาได้มั้ย ภรรยาได้ยกตัวอย่างเรื่องในอดีต ที่บางคนรับราชการเมื่อตอนแก่ ให้ข้าพเจ้าฟัง     

     ตั้งแต่นั้นมาข้าพเจ้าก็รู้ซึ้งถึงความสำคัญและคุณประโยชน์อันยิ่งใหญ่ของการศึกษาเล่าเรียน จึงได้มอบภารกิจในบ้านให้ภรรยาจัดการดูแลทั้งหมด แล้วไปขอยืมเงิน 50 ตำลึงจากเถ้าแก่หม่า เพื่อเป็นทุนรอนในการเล่าเรียนหนังสือ จากนั้นเดินทงไปเมืองหังโจวหาสำนักเรียนหนังสือ ในที่สุดก็หาได้สำนักเรียนแห่งหนึ่งที่มีอาจารย์หลิวเป็นเจ้าของ ข้าพเจ้าตั้งหน้าตั้งตาศึกษาเล่ารียนด้วยความานะอุตสาหะ เล่าเรียนอยู่หลายปี จึงไปสอบที่เมืองหลวง ครั้งแรกสอบตก จึงกลับไปเรียนต่ออีกสามปี แล้วไปสอบอีกครั้ง ปรากฏว่าสอบได้สมความตั้งใจ ได้รับแต่งตั้งเป็นยอำเภอเมืองไคจี หวนรำลึกถึงเมื่อหลายปีก่อน รู้สึกขอบคุณที่ถูกโบย 12 ไม ้ ไม่งั้นคงไม่มีวันนี้เป็นแน่ ข้าพเจ้าคิดอยู่เสมอว่า การเป็นข้าราชการกินเบี้ยหวัดหลวง จะต้องทดแทนคุณของแผ่นดิน โดยปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มความสามารถซื่อสัตย์สุจริตทั้งในที่ลับและที่แจ้งรักใใคร่ราษฏรเหมือนลูก ราษฏรจึงจะเคารพเหมือนพ่อ อยู่ในตำแหน่งได้สามปี ก็เกิดภัยแล้ง ด้วยฝนไม่ตกเป็นเวลานานการเก็บเกี่ยวไม่ได้ผล และเกิดโรคระบาด ทำให้ประชาชนอดอยากหิวโหยเดือดร้อนไปทั่ว ข้าพเจ้าคิดว่า ตนเป็นนายอำเภอ จะมัวนั่งดูพวกเขาอดตายไปต่อหน้าได้อย่างไร จึงได้เปิดยุ้งฉางนำข้าวออกมาแจกจ่ายช่วยเหลือไปพลางก่อนแล้วค่อยรายงานให้เมืองหลวงทราบภายหลัง จึงจะสามารถช่วยประชาชนได้ทันการ     

     ทว่ามีขุนนางที่ไม่ประสงค์ดีคนหนึ่งเห็นว่าข้าพเจ้ามาจากตระกูลที่ยากจน จึงร้องเรียนต่อทางราชสำนักว่าข้าพเจ้าใช้อำนาจหน้าที่โดยพลการ ไม่ทันรายงานเมืองหลวง ยังอาจเปิดยุ้งฉางหลวงเอง เป็นการผิดกฏหมายทางราชสำนักก็เชื่อว่าคำร้องเรียนมีมูล คิดจะลงอาญาข้าพเจ้า เดชะบุญที่ยังมีขุนนางที่ดีรักความยุติธรรม กราบทูลสถานการณ์ตามความเป็นจริง ข้าพเจ้าจึงรอดพ้นโทษตายมาได้ จากเหตุดังกล่าว ข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกว่า การรับใช้ราชสำนักนั้นอันตรายเหมือนอยู่กับเสือ แม้จะอุดมด้วยลาภยศเพียงใด สุดท้ายก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือมัจจุราชไปได้ การเป็นนายอำเภอของข้าพเจ้านั้นเปรียบเหมือนเป็นพ่อเมือง เมื่อราษฏรในปกครองประสบความเดือดร้อนจะให้นิ่งดูดายได้อย่างไร แม้จะขาดขั้นตอนไปบ้างก็ด้วยความจำเป็นบังคับ ดังนั้น เมื่อครบเทอม 4 ปี ข้าพเจ้าจึงลาออกจากตำแหน่ง กลับไปบ้านเกิดเปิดสำนักศึกษาสอนลูกศิษย์ลูกหา ยามว่างก็ศึกษาธรรมะ แม้จะไม่ร่ำรวยแต่ก็สบายใจกว่ารับราชการเป็นไหน ๆ จากการศึกษาธรรมทำให้รู้แจ้งว่า ชีวิตคนเราดุจความฝัน ชั่วเดี๋ยวเดียวก็จบแล้วหนทางที่ดีสุดคือ ต้องหมั่นสร้างสมกุศลผลบุญ จะได้เป็นที่พึ่งเมื่อยามสิ้นสังขาร เพื่อไม่ต้องมาเวียนว่ายตายเกิดในวังวนแห่งทุกข์อีก เมื่อมีเวลาว่าง ข้าพเจ้าก็ไปบรรยายธรรมตามที่ต่าง ๆ ข้าพเจ้าหมดอายุขัย เมื่ออายุ 73 ปี     

     เมื่อวิญญาณถึงยมโลก ท่านยมบาลชื่นชมข้าพเจ้าว่าสมัยเป็นมนุษย์ รับราชการด้วยความซื่อสัตย์สุจริต ยุติธรรมช่วยเหลือราษฏรที่ประสบความเดือดร้อน ยอมสละตำแหน่งอันมีเกียรติ บรรยายธรรมโปรดผู้คน จึงส่งเสริมข้าพเจ้าจนได้จุติยังเทวภูมิ ตราบจนบัดนี้