ขอตนเองดีกว่าขอเจ้า

    ตามหมู่บ้านชนบทมักจะมีศาลเจ้าเล็ก ๆ ตั้งอยู่ หน้าศาลจะเขียนว่า “มีขอก็มีสนอง” มีขอก็มีสนองแน่หรือ ? ถ้าหากมีขอก็มีสนองจริง ศาลเจ้าเล็ก ๆ ก็คงกลายเป็นศาลเจ้าใหญ่โตแล้วซิ ทุกคนที่ไปไหว้เจ้า ล้วนแต่ประสงค์การสนองตอบทั้งสิ้น แต่ก็มักจะประสบกับความผิดหวังบ่อย ๆ แม้จะได้บนด้วยเครื่องสักการะแล้ว สิ่งที่วอนขอก็ยังคงไม่อาจสมปรารถนาอยู่ดี เพราะดวงชะตาของตนมีแต่ตนเองเท่านั้นที่จะควบุคมหรือแก้ไข เจ้าก็เหมือนกับหมอที่ช่วยได้แต่คนที่มีทางรอดเท่านั้น คนที่ไม่มีทางรอด แม้จะมียาวิเศษ หมอฮัวท้อก็จนปัญญา ผู้ที่ป่วยหนัก หากมีความเลื่อมใสศรัทธาจะวอนขอให้เจ้าช่วยสะเดาะเคราะห์ก็ควรนึกถึงเรื่องเจ้ากรรมนายเวรของตน วิบากกรรมนั้นตนเองต้องแก้ไขเอง เจ้าจนปัญญาหากเจ้าเห็นใครมาบนขอ ก็รีบให้โชคลาภและความสิริมงคลทันที กรรมเวรก็จะย้ายไปที่ตัวเจ้าเอง กลับจะทำให้เจ้าต้องพลอยรับเคราะห์แทน ฉะนั้นเวลาที่ใครไปวอนขอเจ้าแล้วไม่มีการสนองตอบ ก็ขออย่าได้ไปโทษเจ้าว่าไม่ศักดิ์สิทธิ์ ผู้ที่วอนขอแล้วได้รับการสนองตอบ ก็เพราะผู้นั้นได้สร้างบุญกุศลไว้มาก จึงอาศัยกุศลผลบุญมาสะเดาะเคราะห์ได้ ส่วนคนที่กระทำแต่ความชั่ว ก็ย่อมประสบกับความวิบัติ จะให้คนช่วยหรือฟ้าคุ้มครองได้อย่างไร ?       

     อาตมาขอเตือนชาวโลก จะต้องบำเพ็ญจนถึงจุดที่แม้ไม่วอนขอก็ได้รับการสนองตอบ ถึงจะเป็นการอธิษฐานจิตที่แท้จริงเพราะตนเองนั้นเป็นผู้กำหนดทุกสิ่งทุกอย่าง หากมีความพากเพียรในการบำเพ็ญคุณธรรม และหมั่นสร้างบุญกุศลสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็จะคอยสะเดาะเคราะห์ให้อยู่แล้ว แม้จะไม่ได้วอนขอก็ย่อมจะได้รับการสนองตอบอยู่ดี ฉะนั้นถึงได้ว่า ขอจากตนเองดีกว่าขอจากเจ้า นี่เป็นเรื่องจริง