มีบัณฑิตคนหนึ่งอยู่เมืองหนานจิง แตกฉานเรื่องกาพย์กลอน หากแต่มีนิสัยเสเพล ชอบมั่วสุรานารี ได้โสเภณีเป็นเมียน้อย วันอาทิตย์มักเสพสุราเคล้านารี ตกแต่งบ้านจนวิจิตรพิสดาร โดยใช้แผ่นทองแต่งบทกลอนไว้ 1 บท ความว่า “กามคือความว่างเปล่า ความว่างเปล่าก็คือตัณหา เจ้าเอ็นดูข้า ข้าก็เอ็นดูเจ้า” แล้วนำไปแขวนไว้ เมื่อดื่มสุราไปก็มองไป รู้สึกภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง ต่อมามีเรื่องเล็ก ๆจนต้องขึ้นโรงขึ้นศาลบ่อย ๆจนเศรษฐกิจทางครอบครัวเริ่มร่อยหรอ เหล่านางโลมทั้งหลายก็ได้ทยอยตีจากไป เขาเอาคำสอนของศาสดาพระพุทธเจ้ามาล้อเลียน มาแต่งเป็นกลอนในทางลบหลู่ ซึ่งเป็นการไม่สมควรยิ่ง ในที่สุดบ้านต้องแตกสลาย ตัวเองก็ต้องตาย